رويم». ويا مثلا مى تواند در پى سرزدن گناهى از ايشان مدتى را از ايشان دورى كند ومانند اينها.

ج: مديريت امور خانواده: مرد بايد آنگونه كه خود صلاح مى داند خانه را اداره كند، زن نيز اگر تمام وكمال به حقوقش رسيده باشد بايد در مقابل، از شوهر اطاعت كند. وعلى رغم اين كه شريعت «در آيه رضاع» مردان را به مشورت ورايزنى با همسرانشان تشويق كرده است ولى تصميم نهايى به دست مرد است.

در اينجا به امورى اشاره مى رود كه به نظر مى رسد سرپرستى آنها به دست مرد است:

نخست- سلامتى وتندرستى همسر وفرزندان وآنچه بدان مرتبط است. از اين رو اگر زنى براى اين امر اهمّيتى قائل نبود، مرد بايد به عنوان سرپرست وبه عنوان اين كه در يك زندگى مشترك با همسر خود به سر مى برد، زن را به اهميت دادن به وظايف خود وادارد، به ويژه اگر اين اهمال كارى بر زندگى زناشويى حال ويا آينده ايشان اثر بد بگذارد.

دوم: تربيت فرزندان وحفاظت از ايشان دربرابر پيامدها وعوامل تشديدكننده بيمارى وضعف، وهمچنين اهتمام به رشد وآموزش ايشان ومانند اينها. از اين رو اگر زن وشوهرى در اين امور با يكديگر اختلاف نظر پيدا كردند نظر آخر از آن مرد است، چه او قيم شرعى خانواده است.

سوم: مسكن گزينى وامور مرتبط بدان از جمله؛ چگونگى مجهّز ساختن خانه به وسايل زندگى ودر چگونگى پرداخت هزينه ها، چه اوست كه بايد هزينه ها را بپردازد وهموست كه بايد آنگونه كه به صلاح خانواده مى بيند عمل كند. البته، در صورتى كه چگونگى وروش كار او موجب زيان ديدن همسر شود وبراى او ناخوشايند باشد، زن مى تواند اين مسئله را در محاكم قضايى حل وفصل كند.

مسئوليت قانونى:

4- چون مرد سرپرست خانواده محسوب مى شود، پس بايد مسئوليت نگهدارى وحفظ خانواده را به عهده گيرد، وهمچنين نبايد در مديريت امور خانواده‌