اجتماعى در آغاز از نظام خانواده، به ويژه در روابط ميان همسرى نمود مى يابد. حال پرسش اينجاست كه زمام امور خانواده بايد دردست چه كسى باشد؟

بى زمامدارى يعنى هرج ومرج، واسلام اين حالت را بر نمى تابد، همچنان كه طبيعت نيز اين امر را نمى پذيرد. در واقع خداوند مردان را بر سرشت رياست طلبى وزنان را بر سرشت هم آوايى واطاعت آفريده است، همين امر باعث شده تا مردان از اين سرشت خود سوء استفاده كرده وگه گاه به حقوق زنان دست درازى كنند. به همين خاطر است كه خداوند براى محدود ساختن اينگونه تجاوزات، وارائه تعريفى روشن براى زمامدارى امور زنان توسط مردان، پيامهايى از آسمان فرو فرستاده است. در واقع تفويض سرپرستى خانواده به مردان از سوى اسلام، چيزى جز بازنمود فرايند فطرى حاكم بر روابط خانواده نيست ومراد از آن درانداختن طرحى نو نبوده، بلكه اسلام با اقرار اين امر قصد سامان دهى به امر زمامدارى وارائه تعريف مناسبى از آن را داشته كه از تجاوز مردان به حقوق همسرانشان جلوگيرى به عمل آورد.

احكام:

1- دين اسلام زمامدارى امور خانواده را به مردان محوّل كرده وايشان را به عنوان همسر وپدر موظّف به تكفّل هزينه هاى همسر وفرزندان كرده است.

2- در مقابل نيز اسلام زنان را به اطاعت از همسر ونگهدارى از اسرار وناموس وى در غيابش، موظّف ساخته است. از اين رو زن شايسته آن است كه هر چه بيشتر از خدا وهمسرش اطاعت كند، واز فرج خود كه تنها به همسرش تعلّق دارد، هرچه بيشتر محافظت كند.

مرزهاى سرپرستى:

3- ولايت مردان در سه سطح تقسيم بندى مى شود:

الف: حق مرد در بهره مندى جنسى: در اين صورت اگر زن از اين حقّ مرد سر باز زند، مرد مى تواند در مرحله اول با پند وگفتگو به حقوق خود دست يابد، اگر اثر نكرد در مرحله بعد مى تواند از زن در بستر دورى جويد تا احساس تنهايى را بر زن مستولى كند، واگر باز زن سر باز زند مرد مى تواند با چوب مسواك زن را بزند. در