3- هر چيزى كه براى خود دوست داريم بايد براى برادران مؤمن خود نيز دوست بداريم. همچنين نبايد نسبت به چيزى كه به برادر مؤمنمان مى رسد، حسد ورزيم وهمچون كسانى كه هيچ تعلق خاطرى نسبت به هم ندارند، با يكديگر رفتار كنيم.

4- رابطه زناشويى مناسب، رابطه اى است كه بر مبناى دوستى ومحبّت استوار شده باشد، رابطه اى كه در آن هيچ يك از دو طرف نسبت به طرف مقابل كبر يا حسد نورزد، رابطه اى سالم كه بايد در شبكه روابط ميان تمام مؤمنان نهادينه شود.

5- دوستى خدا، پيامبر (ص) واهل بيت ايشان (عليهم السلام) از پايه هاى دين محسوب مى شود. اين دوستى همان تولّى است. از سويى دوستى با دشمنان خدا رسول (ص) وهمچنين ناصبين وكسانى كه از اهل بيت (عليهم السلام) روى برتافته اند، حرام است. علاوه بر اين بايد از چنين كسانى تبرّى جوييم، چرا كه تبرّى جستن از دشمنان خدا نيز پايه اى از پايه هاى دين است.

6- بنابراين بايد شبكه روابط اجتماعى انسان بر مبناى ايمان به خدا وپذيرفتن ولايت خدا ورسول او (ص) ومؤمنان سامان يابد. همچنين نبايد كسى را خود خوانده وبدون اينكه خداوند به پيروى از وى دستور داده و او را حجّتى بر مردم قرار داده باشد، به عنوان محور دوستى ميان مردم و ستون ولايت انتخاب كنيم.

7- حتى در تشكّل ها نيز بايد محورى جز محور الهى نجوييم، مگر به اذن ولى الهى. بنابراين اگر تشكّل هاى قومى، قبيله اى، صنفى يا سياسى در چهارچوب ولايت خداوند وبه اذن حجّت خداوند بر زمين، انجام پذيرند، تشكّل ها مطلوب خواهند بود. ولى اگر چنين تشكّل هايى بدون اذن الهى ايجاد شوند، امكان دارد به بتى براى ما تبديل شوند كه از پرستش آن نهى شده ايم. پس بهتر است از اين گونه تشكّل ها صرف نظر كنيم.