فصل سوم: فرزندان و صله رحم از ديدگاه فقه‌

احكام دوستى‌

خداى متعال مى فرمايد:

ذلِكَ الَّذِى يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبَى وَ مَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَة نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْناً إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ «شورى، 23».

«اين همان چيزى است كه خداوند بندگانش را كه ايمان آورده واعمال صالح انجام داده اند، به آن نويد مى دهد. بگو: «من هيچ پاداشى از شما بر رسالتم درخواست نمى كنم جز دوست داشتن نزديكانم «اهل بيتم» وهر كس كار نيكى انجام دهد، بر نيكى اش مى افزاييم، چرا كه خداوند آمرزنده وسپاس گزار است».

رهيافت وحى:

مردم بايد روابط ميان خود را بر مبناى دوستى ايمانى شكل دهند، دوستى اى مبتنى بر محبّت خدا، پيامبر (ص) واهل بيت (عليهم السلام). همين گونه است دوستى خانواده وبستگان زمانى كه با آن محبّت خدايى متعارض نباشد، اما دوستى هاى استوار بر موهوماتى كه به جاى خدا مورد پرستش قرار مى گيرند، از جمله دوستى هاى مبتنى بر تعصّب جاهلى يا تعصّبات مادّى، دوستى هايى ناپسند محسوب مى شوند.

از اين حقيقت مى توان احكام زير را استنباط كرد:

احكام:

1- هركس بايد بازگشتى به خود داشته باشد وخاستگاههاى حبّ وبغض هايش را دقيقا بشناسد وسپس معيار حبّ وبغض هايش را در چهارچوب عقل ووحى از نو تعريف كند، تا صاحب دلى پيراسته از حبّ دنيا گردد.

2- بر مؤمنان است كه به مردم محبّت ورزند وبا ايشان دوستى كنند.