آنها صحيح است.

امّا خون دماغ يا خون دهن و لثّه، از خونهاى بخشوده شده محسوب نمى‌گردد زيرا اين خونها، خون زخم نيست.

2- آلوده شدن بدن يا لباس به خون كمتر از يك درهم- كه بنابر مشهور به اندازه بند انگشت شست دست انسان است- چه اين‌خون از خود انسان باشد يا از غير او يا از حيوان حلال گوشت. اين حكم، خون حيض و نفاس را شامل نمى‌شود. امّا با خون‌استحاضه، خون حيوانات نجس، خون مردار (ميته) و خون حيوان حرام گوشت، بنابر احتياط واجب، نماز صحيح‌نيست.

شرط اين مسأله اين است كه به خون، رطوبت ديگرى نرسد، در غير اين صورت، از باب احتياط، نماز صحيح نيست.

3- در حالات اضطرار، نماز با بدن يا لباس نجس صحيح است مانند موارد ذيل:

الف- عدم امكان تطهير يا تعويض آن، به خاطر فقدان آب يا نداشتن جامه بديل، و وجود مانع از برهنه شدن مانند سردى هوا يابيمارى يا حضور بيننده محترم.

ب- عدم امكان تطهير يا تعويض به خاطر تنگى وقت.

ج- عدم امكان تطهير يا تعويض به خاطر ترس.

4- زنى كه مربى و پرستار كودك است، مى‌تواند با لباس آلوده به ادرار كودك، نماز بگزارد، ونماز او با دو شرط ذيل صحيح‌است:

الف- امكان نداشتن تعويض لباس به خاطر نداشتن لباس ديگر يا به هر دليل ديگر.

ب- شستن لباس نجس در هر روز يكبار.

گفته شده است كه بدن زن مربّى كودك، حكم لباس او را دارد ولى اين قول مشكل است.

5- تكّه‌هاى كوچك از پوشيدنيها كه به تنهائى با آنها ستر عورت امكان ندارد، مانند: جوراب، كلاه، نعل، دستمال كوچك، كروات، كمربند و مانند آنها اگر نجس باشند نماز با آنها صحيح است، بشرطى كه از اجزاء مردار (ميته) يا حيوان نجس‌العين نباشند.

دوّم- اباحه‌

در صحّت نماز- به حسب فتواى مشهور- شرط است كه لباس نمازگزار مباح باشد يعنى غصبى نباشد. اين حكم كه موافق احتياطاست فروعى دارد:

1- فرقى نيست در اينكه خود نمازگزار، لباس را غصب كرده باشد يا غير او.

2- فرقى نيست در اينكه آن لباس غصب شده، همان پوشش واجب در نماز باشد يا اينكه از