(فَخَلَفَ مِن بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلَاةَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَوَاتِ‌ [1]

«امّا پس‌از آنان، فرزندان ناشايسته‌اى روى كار آمدند كه نماز را تباه كردند و از شهوات پيروى نمودند.»

گاهى هم ترك نماز، شخص را به تكذيب دين و دورشدن از صراط مستقيم مى‌كشاند:

(فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّى* وَلكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّى‌ [2]

«او هرگز ايمان نياورد و نماز نخواند* بلكه تكذيب كرد و رويگردان شد.»

گاهى هم او مانع راه خدامى شود و مؤمنان را از نمازگزاردن باز مى‌دارد:

(أَرَأَيْتَ الَّذِي يَنْهَى* عَبْداً إِذَا صَلَّى‌ [3]

«آيا كسى كه نهى مى‌كند* بنده‌اى را به‌هنگامى كه نماز مى‌خواند (مستحق عذاب‌الهى نيست؟).»

آيا كار تارك نماز به همين جا ختم مى‌شود؟ هرگز. تارك عمدى نماز، كافر است.

از پيامبر خداصلى الله عليه وآله روايت شده است:

«من ترك الصلاة متعمّداً فقد كفر. [4]

«كسى كه عامدانه نماز را ترك كند، كافر شده است.»

زيرا حدّ فاصل بين اسلام حقيقى و كفر، نماز است. پيامبرصلى الله عليه وآله مى‌فرمايد:

«بين العبد وبين الكفر ترك الصلاة. [5]

«فاصله بين بنده و كفر، ترك نماز است.»

فرجام كار چنين كسانى، آتش سوزان دوزخ است و در آنجا است كه با حسرت و تأسّف اعتراف مى‌كنند كه نماز را ترك كرده‌اند وبه دنبال آن، هر كار نيك و احسانى را نيز ترك كرده‌اند امّا ديگر سودى ندارد وسرنوشت آنان جهنّم است، آنجا كه خداوندمى‌فرمايد:

(كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ رَهِينَةٌ* إِلَّا أَصْحَابَ الْيَمِينِ* فِي جَنَّاتٍ يَتَسَاءَلُونَ* عَنِ الْمُجْرِمِينَ* مَا سَلَكَكُمْ فِي‌سَقَرَ* قَالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ* وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ* وَكُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضينَ* وَكُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ‌الدِّينِ‌ [6]

«هر كس در گرو اعمال خويش است* مگر اصحاب يمين* كه در باغهاى بهشتند و سؤال مى‌كنند*