زياد شده و از طرف رهبران شريعت (يعنى پيامبر عظيم الشأن و امامان معصوم) پاسخها با بيان نشانه‌ها و علايم ارائه گرديده است، ولى به اين نكته نيز اشاره رفته كه اين‌پديده يك حقيقت شناخته شده بوده و جاى خفا و ابهام ندارد، و اين نشان مى‌دهد كه‌شناخت اين پديده، موكول‌به عرف است و امارات و نشانه‌هايى را كه شريعت بيان داشته غالباً جنبه ارشادى دارد، چنانكه در حديث منقول از پيامبر اكرم‌صلى الله عليه وآله خطاب به زنان آمده است: «اگر خون، خون حيض باشد، رنگ آن سياه و شناخته شده است و اگر چنين باشد، نمازبجانياور.» [1]

چهارم- از آنجا كه قاعدگى يك پديده طبيعى است، پس زنى كه از نظر بهداشتى ازسلامتى كامل برخوردار باشد، اين عادت را مى‌بيند بر خلاف ساير خونها مانند: استحاضه يانفاس‌يا خون بكارت يا خون زخمها و لذا خونى كه زن مى‌بيند، اساساً، حيض محسوب مى‌شودمگر در حالات استثنائى كه نتوان آن را حيض تلقّى كرد.

پنجم- گاهى علايم و نشانه هايى كه در شرع، يا در عرف و يا به وسيله متخصّصان، مشخّص شده با يكديگر همخوانى پيدا نمى‌كند يا در ميان آنها تعارض ديده مى‌شود (مانندتعارض علايم هر پديده طبيعى ديگر) دراين صورت بايد به عرف مراجعه شود تإ؛ خخغطعلامت نزديكتر و نشانه موثق‌تر به حسب شرايط مختلف مربوط به موضوع بدست آيد، چنانكه مشروح آن در آينده خواهد آمد.

ششم- نشانه‌هايى هم وجود دارد كه زن از طريق آنها مى‌تواند قاعدگى خود را تشخيص‌دهد كه به برخى از آنها اشاره مى‌شود:

الف- چون عادت ماهيانه در هر چهار هفته يكبار اتّفاق مى‌افتد، پس آن عادتى است باوقت معيّن و يا با مقدار و وقت معيّن.

ب- قاعدگى معمولًا با مجموعه‌اى از حالات خاصّى همراه است كه زن با احساس آن‌حالات آگاهى مى‌يابد كه وارد عادت ماهيانه خود شده است، مانند تغيير مزاج، تمايل به‌گريه، احساس ناراحتى و گاهى هم درد در ناحيه شكم واحساس خستگى و حتّى سرگيجه. [2]

البتّه هر زنى در آغاز قاعدگى، حالت خاصّ خود را دارد، كه به وسيله آن، به سرعت‌و به آسانى مى‌تواند قاعدگى خود را تشخيص دهد.