آمد كه در آن تعبير «جبّار عنيد» بكار برده شده است. وليد گفت:

عز و جل كرا فهرس‌

تو مرا به جبّارى عنيد (زورگوى ستيزه جوى) وعده مى‌دهى؟ پس بدان كه من جبّار عنيد هستم! هنگامى كه روز قيامت بر پروردگارت آمدى، بگو اى پروردگار من! وليد مرا پاره كرد!

قرآن را پرتاب كرد و با تير پاره پاره نمود.

كسى كه چنين روحيه‌اى داشته باشد، قرآن به چه كار او مى‌آيد؟ او در اين حال دريچه ى بهره بردن از قرآن را با دست خود بسته است. به خدا پناه مى‌بريم كه اينگونه باشيم.

ما انسان‌ها هر يك مشكلات خاصّ خودمان را داريم. اينطور نيست كه دل‌هايمان صاف و بى‌غلّ و غش باشد و از هرگونه مشكلى عارى و مبّرا باشيم. گاه قرآن مسايلى را به ما گوشزد مى‌كند كه مورد پسند ما نيست؛ امّا خير و صلاح ما در آن است. در آيه‌ى كريمه مى‌فرمايد:

«وَعَسَى‌ أَن تَكْرَهُوا شَيْئاً وَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَعَسَى‌ أَن تُحِبُّوا شَيْئاً وَهُوَ شَرٌّ لَّكُمْ وَاللّهُ يَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ» [2]

چه بسا چيزى را خوش نداشته باشيد، حال آنكه خير شما در آن است؛ و يا چيزى را دوست داشته باشيد، حال آنكه شر شما در آن است. و خدا مى‌داند، و شما نمى‌دانيد.

بنابر اين بايد روحيه‌ى تسليم و انقياد در برابر قرآن و امر و نهى‌هاى آن را در خود شكوفا سازيم. بايد در برابر حقّ كرنش كنيم و آن را با جان و دل پذيرا باشيم و از خدا بخواهيم روحيّه‌اى به ما عنايت كند كه گفته‌هاى قرآن را قبول كنيم.