«... يَقْومِ‌اعْبُدُوااللّهَ مَالَكُم مٍّنْ إِلهٍ غَيْرُهُ‌إِنِّى أَخَافُ عَلَيْكُم عَذابَ يَوْمٍ عَظيمٍ» [1]

اى قوم من! خداوند يگانه را پرستش كنيد، كه معبودى جز او براى شما نيست. من بر شما از عذاب روز بزرگى مى‌ترسم.

آنان قبول نمى‌كردند. نوح خطاب به آن‌ها گفت:

«أُبَلِّغُكُم رِسلتِ رَبّى وَ أَنْصَحُ لَكُمْ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ مَالاتَعْلَمُونَ» [2].

رسالتهاى پروردگارم را به شما ابلاغ مى‌كنم، و خيرخواه شما هستم، و خداوند را آنگونه مى‌شناسم كه شما نمى‌شناسيد.

يعنى اين شناخت به من حكم مى‌كند كه از او بترسم و شما را هم بترسانم.

امروزه مى‌توان براى تمام آياتِ قرآن در جهان خارجْ مصداق جست و در جامعه به‌راحتى آثار آن را رديابى كرد. خوب است برويم و سرى به زندان‌ها بزنيم. زندانيان چه كسانى هستند؟ چرا در زندان‌ها گرفتار شده‌اند؟

دستگيرى تعدادى از آن‌ها صرفاً به آن جهت است كه دعوت و هدايت خدا را قبول نكرده و از آن سر باز زده‌اند.

همين‌گونه است اگر سرى به بيمارستان‌ها بزنيم. تعداد زيادى به اين دليل گرفتار تخت بيمارستان‌ها شده‌اند كه به اوامر و نواهى الهى تن ندادند. اين سنّت الهى در گوشه و كنار كره‌ى خاكى جريان دارد. آنجا كه كشتارهاى وحشيانه انجام مى‌گيرد، يكى از عوامل بروز آن، خود انسان‌هاى آن جامعه هستند كه امر به معروف و نهى از منكر را رها كردند و به جانيان و ستمگران فرصت رشد و نمو دادند تا بر آنان حاكم شده، امكانات را از دست آن‌ها بربايند و امنيّت را از آنان سلب نمايند.

با آنكه با صحنه‌ى زندگى معاصر و نيز تاريخ جهان، در ارتباط هستيم و ثمره‌ى/ ب‌خداگريزى و خداستيزى/ را در ميان فرزندان آدم شاهديم، هنوز باور نكرده‌ايم كه تهديدهاى خدا جدّى است و او «شديدُالمِحال‌» (بسيار سختگير) است.