خدا بر دلها و گوشهاى آنان مُهر نهاده؛ و بر چشمهايشان پردهاى
افكنده است.
/ الله نجبحث ديگر اين است كه چرا خداوند اين قدر به انسان هشدار
مىدهد؟
آنچه به عنوان حكمت آن به نظر مىرسد و در قرآن نيز آمده، اين است كه
ما بترسيم. گاهى در جامعه براى انسان امتحان پيش مىآيد و او موفّق از صحنهى
امتحان بيرون نمىآيد. به او گفته مىشود:
«حضرتِ آقا! يك بار ديگر به تو فرصت مىدهيم تا شانس خود را
بيازمايى و اين آخرين فرصت است. اگر در اين امتحان قبول نشدى، ديگر تمام فرصتها
از تو گرفته شده و به قولىْ تجديدى در كار نيست و از مدرسه اخراج مىشوى.»
وقتى خدا مىفرمايد:
خدا بر قلبها و گوش هاى اينان مهر نهاده و بر چشمانشان پردهاى
افكنده است.
منظور اين است كه ديگر فرصت امتحان ندارند. و اين يك امر فوقالعاده
خطرناك است.
خدا هم (ارحمالرّاحمين) است و هم (اشدُّالمُعاقِبين)!
توجّه كنيد كه يكى از نامها و اوصاف خداوند تبارك و تعالى، تكبّر
است.
/ بخداوند، به وحدانيّت خود غيرت مىورزد/ و از اينكه بندگانش كفر
و شرك بورزند، بدش مىآيد. خداوند با آنكه «أَرْحَمُالرَّاحِمِين»
است، در جاى خود «أشدُّالمُعاقبين» هم هست. از
اين رو لازم است كه انسانْ از خدا بترسد و تنها انسانِ خداشناس از خدا مىترسد.
حضرت نوح به قوم خود گفت: