تبديل به بُت مى‌گردند.

در برخى خانواده‌ها مشاهده كرده‌ايد كه به عنوان مثال پدر، جدّ پدرى يا نياكان گذشته مورد تقديس قرار مى‌گيرند. در ابتدا يك عكس و تصوير قديمى از ايشان در بهترين جاى منزل نصب مى‌شود. سپس شى‌ئى: قلمى و خودنويسى يا مُهر و سجّاده‌اى يا كالايى كه به هر حال متعلّق به فردِ متوفَّى، اندك‌اندك حالتِ بُت مى‌شود. بعضى‌ها واقعاً معتقد مى‌شوند كه روح پدرشان در اين شى‌ء حلول كرده است.

اين روندِ تقديس، به بت‌پرستى منجر مى‌شود. وقتى بت‌پرستى رايج شد، بديهى است كه بتْ جايگاهى مى‌خواهد. بت‌خانه‌ها اينگونه ساخته مى‌شوند. بعد از تأسيس بُت‌خانه، لازم است شخصى بر آن اشراف داشته باشد. آن شخص در جامعه وجهه‌اى پيدا مى‌كند و به پول و قدرت دست مى‌يابد و سپس به محور جامعه تبديل مى‌گردد. اينجاست كه ديگر بحث ما بحث درونى انسان‌ها نيست؛ بلكه مشكل اجتماعى است.

اگر بخواهيم اين مشكل را رفع كنيم، جنگ و درگيرى شروع مى‌شود. در ابتدا غُل، داخلى بود؛ سپس در خارج پيدا مى‌شود. به تعبير قرآن، اوّل «جِبْت» است، بعداً تبديل به «طاغوت» مى‌شود.

«جبْت» همان حقيقت درونى انسان است كه تحوّل پيدا كرده، به يك «طاغوت» بيرونى تبديل مى‌شود و مشكل چند برابر و مضاعف مى‌گردد.

خداوند سبحانه و تعالى مى‌فرمايد:

«وَ جَعَلنا مِنْ بينِ ايْديهِم سَدّاً»

طاغوت اگر پيدا شد، قدرت پيدا مى‌كند؛ ارتش ايجاد مى‌كند؛ فرهنگ خود را اشاعه مى‌دهد و به سدّى در جامعه تبديل مى‌گردد و منشأ حركت‌ها و جنبش‌هاى اصلاحى در جامعه مى‌گردد.