در غفلت خواهد بود. اين نكته بيانگر حقيقت بسيار مهمّى است كه متأسّفانه امروزه بعضى از آن غافلند. و آن اين‌كه گاهى گفته مى‌شود:

«ما چه نيازى به پيامبر، امام و عالم دينى داريم؟ مگر خداوند به ما عقل نداده؟ مگر فطرت نداريم؟ مگر خودمان نمى‌توانيم بفهميم؟»

در جواب بايد گفت:

درست است كه ما عقل و فطرت داريم، امّا چراغ آن در معرض خاموشى و كاستى‌است و انبيا و اوليا امدادرسانِ عقل و فطرت اند. گو اين‌كه اين واقعيّت را نمى‌توان كتمان كرد كه با وجود 124 هزار پيامبر و 12 وصىّ پيامبرخاتم و ميليون‌ها عالم دينى، بشر در وادى تاريك گمراهى گام مى‌نهد؛ تا چه رسد به اين‌كه باب نبوّت و امامت بسته باشد.

«فَهم غافِلون»

غافل به كسى گويند كه حقيقت را مى‌داند؛ امّا در اثر موانعى چون فراموشى و مانند آن، دستش از پرتو حقيقت كوتاه مى‌شود. در قرآن واژه‌اى كه در مقابل اين كلمه قرار گرفته است، «ذكر» مى‌باشد. حتّى يكى از نام‌هاى قرآن «ذِكر» و «تذكُّر» است و به پيامبر نيز «مُذكِّر» گفته مى‌شود. حقيقت، روشن و آشكار است. عقل و فطرت نيز به آسانى مى‌تواند آن را دريابد؛ ولى عملًا مى‌بينيم گروه زيادى از انسان‌ها به رغم اين‌كه به حقيقت باور دارند، دچار اشتباه مى‌شوند.

پس بايد گنجينه‌هاى عقل شكافته شود و نعمت‌هاى فراموش‌شده يادآورى و حقايق آشكار گردد و مورد توجّه عقل و فطرت قرار گيرد. به همين سبب است كه در آيه‌ى شريفه از كلمه‌ى «جاهلون» استفاده نكرده است؛ بلكه واژه‌ى «غافلون» را آورده تا اين مفهوم را القا كند كه در اصل و اساس خلقت و آفرينش، بنا بر اين بود كه بشر با عقل و فطرت، حقايق را دريابد،