درس چهارم آيات 8-/ 6

لِتُنذِرَ قَوْماً مَّا أُنذِرَ آبَاؤُهُمْ فَهُمْ غَافِلُونَ [6] لَقَدْ حَقَّ الْقَوْلُ عَلَى‌ أَكْثَرِهِمْ فَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ [7] إِنَّا جَعَلْنَا فِي أَعْنَاقِهِمْ أَغْلَالًا فَهِىَ إِلَى الْأَذْقَانِ فَهُم مُّقْمَحُونَ [8]

تا قومى را بيم دهى كه پدرانشان انذار نشدند، از اين رو آنان غافلند. فرمان (الهى) درباره‌ى آن‌ها تحقق يافته، به همين جهت ايمان نمى‌آورند. ما در گردنهاى آنان غل‌هايى قرار داديم كه تا چانه‌ها ادامه دارد و سرهاى آنان را به بالا نگه داشته است.

نياز عقل و فطرت به مدد رسانى‌

در درسهاى گذشته، در مقام تفسير آيات سوره‌ى ياسين بوديم. در اين آيات، خطاب خداوند سبحانه و تعالى با پيامبر بود كه:

«سوگند به قرآن كه شما از پيامبرانى هستى كه در راه راستين بودند و اين قرآن از نزد خداوندى شكست‌ناپذير و بخشايش‌گر نازل شده است و هدف اين كتاب اين است تا قومى را انذار كند كه پدرانشان مورد انذار قرار نگرفتند، و اين گروه از غافلان هستنند.»

از مطلب فوق اين نكته استفاده مى‌شود كه:

تا از طرف خداوند انذار نباشد و با بشر از طريق وحى صحبت نشود، بشر