بگرديد، هر آدم مؤمن صالحى، اين اركان شكر در او وجود دارد:

1-/ نعمت را از خود نمى‌داند.

2-/ نعمت را از خدا مى‌داند.

3- نعمت را نعمت مى‌داند؛ ولى ما نعمت را نقمت مى‌دانيم:

ما اكنون دور هم نشسته‌ايم و غرق در ميليون‌ها نعمتى هستيم كه خداوند به ما داده است:

اوّلًا: «امنيّت» يك نعمت است، كه اين گونه آسوده دور هم نشسته‌ايم؛ اگر جاى ديگرى بوديم و هر آن احتمال داشت كسى بيايد و مشكلى ايجاد كند، چه حالى داشتيم؟ ديگر، بقيّه‌ى نعمت‌ها هم بر ايمان گوارا بود؟

ثانياً: «سلامتى»، كه ما الان، الحمد للَّه‌از نعمت عافيت و سلامتى ميليون‌ها جزء از اجزاى بدنمان برخورداريم؛ چشم، گوش، دهان، بينى، قلب، كليه‌ها، كبد و ...، همه سالم هستند و به انجام وظيفه مشغول هستند و ما دور هم نشسته‌ايم و داريم صحبت مى‌كنيم!

ثالثاً: از اين نعمت‌ها بگذريم، همين نعمت «هدايت»، كه بزرگ‌ترين نعمت است. ما حالا، دور هم نشسته‌ايم داريم درباره تفسير قرآن صحبت مى‌كنيم، امّا عدّه‌اى هم نشسته‌اند و دارند فيلم‌هاى آن‌چنانى تماشا مى‌كنند؛ يا عدّه‌اى در همين كوچه پس كوچه‌هاى اطراف دارند بازى مى‌كنند و يا متأسّفانه مشغول به چه كارهاى ديگرى هستند. خُب، اين‌ها همه نعمت نيست؟

نعمت آب‌درمانى!

امّا چقدر من، اين نعمت‌ها را «احساس» مى‌كنم؟ مشكل ما اين است كه گاهى به نعمت، شناخت و آگاهى نداريم. با احساس اين نعمت‌ها كه در اختيار ماست، روح ما تازه مى‌شود، گاهى انسان، بى توجّه آب مى‌خورد و