حقيقت واحدى است كه در تمام آيه‌ها و سوره‌هاى قرآن وجود دارد. از طرفى اين‌كه انسان انتهاى سخن خود را به ابتداى كلامش ربط دهد، خود كارى بديع و نيكو است و حاكى از مهارت فرد در سخن‌گفتن مى‌باشد.

در آيه‌ى [71] خداوند مى‌فرمايد:

أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا خَلَقْنَا لَهُمْ مِمَّا عَمِلَتْ أَيْدِينَا أَنْعَاماً فَهُمْ لَهَا مَالِكُونَ.

آيا نديدند كه از آنچه با قدرت خود به عمل آورده‌ايم چهارپايانى براى آنان آفريديم كه آنان مالك آن هستند.

قرآن كريم با بيان اين آيات مى‌خواهد بينش و آگاهى به انسان‌ها بدهد؛ به عنوان مثال شما نزد پزشك مى‌رويد و مى‌گوييد: مريض هستم، پزشك مى‌گويد:

«همين غذاى معمولى روزانه‌ات را كه نان و پنير و سبزى است، بخور خوب خواهى شد!» نزد پزشك ديگرى مى‌رويد و مى‌گوييد:

«فلان داروى چينى را تهيه كن و مصرف نما تا خوب شوى.»

قرآن طبيبى ماهر است كه براى انسان غذاى روحى مناسب را تهيه كرده و در آيات متعددى به حيوانات مختلف و خوردن گوشت آن‌ها اشاره كرده است؛ منتهى هدف اصلى از بيان اين مطالب آن است كه به انسان‌ها تذكر دهد كه آيا شما نعمت‌ها را نمى‌بينيد؟ اين حيوانات را ما به دست قدرت خودمان خلق كرديم. حال كه از آن‌ها استفاده مى‌كنيد شكر نعمت را هم به جا آوريد.

/ ب‌

در حقيقت مالك اصلى خداست!

معمولًا انسان‌ها دو گونه غذا تهيه مى‌كنند: يا غذاى آماده را از بيرون خريدارى كرده و استفاده مى‌كنند و يا غذايى را در خانه تهيّه مى‌كنند. معلوم‌