آلوده مى‌كند. ضرر و زيان‌هاى ناشى از اين كار متوجه آن شخص است.

كوتاه سخن اين‌كه اگر به ريسمان محكم الهى-/ يعنى قرآن كريم-/ چنگ زده و از دستورات نورانى و نجات‌بخش آن الهام بگيريم، دنيا و آخرت ما اصلاح خواهد شد و سزاوار نيست كه اين چنين كلامى را كه وحى خداوند است، شعر بناميم و آورنده‌ى آن را شاعر بخوانيم. كدام شعر، متضمّن اينهمه اصلاح‌گرى است؟

بيدارگرى قرآن‌

در آيه‌ى [70] مى‌خوانيم:

لِيُنْذِرَ مَنْ كَانَ حَيّاً.

تا افرادى را كه زنده‌اند بيم دهد.

در تفسير آيه‌ى قبل گفتيم كه قرآن ذكر است و به انسان بيدارباش داده و بعد از آن برنامه‌ى زندگى را برايش تدوين مى‌كند. حال در اين آيه مى‌فرمايد كه قرآن فرستاده شده است تا به انسان‌هاى زنده وبيدار بيم دهد و آنان را از عاقبت كارهايشان بترساند؛ البتّه اين كه قرآن انسان‌ها را بيم مى‌دهد به خاطرآن است كه انسان زنده است و توانايى استفاده از نعمت‌هاى خداوند را دارد و يكى از نعمت‌هاى بزرگ خداوند همين قرآن كريم است؛ لذا خداى متعال به بندگان هشدار مى‌دهد كه از اين نعمت بزرگ استفاده كنيد؛ مبادا از آن غفلت ورزيد. و اين هم به خاطر آن است كه انسان مرده، كارى نمى‌تواند بكند تا لازم باشد در باره‌ى كارهايش به او توصيه‌هايى بيان شود.

در زبان فارسى ضرب‌المثلى وجود دارد كه مى‌گويد:

«در خانه اگر كس است، يك حرف بس است.» در مقابلْ عرب‌ها هم مثالى دارند كه مى‌گويند: