وجه تسميه‌ى انسان‌

إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ وَ قُرْآنٌ مُّبِينٌ.

انسان اطلاعاتى را در زندگى به دست مى‌آورد و تجربه‌هايى را كسب مى‌كند؛ ولى در مواردى از آن‌ها غفلت كرده و غبار فراموشى بر روى آن‌ها مى‌نشيند؛ لذا احتياج دارد تا كسى به او تذكر بدهد خداى متعال هم قرآن را براى تذكر به انسان‌ها نازل كرده است؛ زيرا دنيا، محل غفلت، غرور و فراموشى است. در زبان عربى در تعريف انسان گفته‌اند:

سُمىّ الانسانُ انساناً لِنسيَانِه؛

انسان را به خاطر فراموش‌كارى‌اش (كه در زبان عربى نسيان گفته مى‌شود) انسان ناميده‌اند.

اين ذكر براى همه انسان‌هاست؛ بعضى از آن استفاده مى‌كنند و بعضى استفاده نمى‌كنند. آن‌هايى كه استفاده مى‌كنند، دلشان زنده است؛ ولى كسانى كه استفاده نمى‌كنند، زنده‌دل نيستند.