مسخ شدن كشته مى‌شوند؛ ما هم گرچه به گفته‌هاى مفسّرين احترام مى‌گذاريم؛ ولى نظر من در مورد آيه آن است كه مراد از مسخ، تحوّل در انسان مى‌باشد.

منظور اين است كه از انسان مسخ شده، اراده، پويايى و بينش گرفته مى‌شود. اين جا معناى اعم و گسترده مسخ در نظر گرفته شده كه شامل مسخ ظاهرى و مسخ معنوى است و ما هم مسخ معنوى را مناسب موضوع بحث مى‌دانيم؛ يعنى وقتى خداوند اراده و بينش را از انسان گرفت، انسان موجودى پوچ و بى‌محتوا خواهد شد كه هيچ حركتى از خود ندارد.

اين معنا در آيات ديگرى از قرآن هم بيان شده است؛ آن جا كه مى‌فرمايد:

آية الله العظمى السيد محمد تقي المدرسي(دام ظله)، يس اسماى حسناى الهى - قم، چاپ: اول، 1389.

يس اسماى حسناى الهى ؛ ص350

كَانَّهُم خُشُبٌ مُسَنَّدَه؛ [1]

وقتى كه خدا نور هدايت را از كسى گرفت، آن شخص همانند تكّه چوبى مى‌شود كه خشك شده و توان ايستادن و حركت ندارد.

در آيه‌ى مورد نظر هم بحث اصلى در اين است كه انسان‌هاى بى‌اراده‌اى كه بينش صحيح ندارند، درجا زده و توان حركت و رسيدن به كمال و سعادت را ندارند.

/ ب‌

آسيب‌پذيرى عُمر آدمى‌

وَ مَن نُعَمِّرْهُ نُنَكِّسْهُ فِي الْخَلْقِ.

در ادامه‌ى آيات گذشته كه فرمود: برخى از انسان‌ها در اثر بينش كم دچار گمراهى شده و مسخ گرديدند؛ حال مى‌فرمايد كه اى انسان! به عمر چندين ساله‌ى خود مغرور نشو؛ بعد از گذشتن مدّتى از عمرت تو را در زندگى شكسته مى‌كنيم. انسان جوان و قوى هيكلى را تصور كنيد كه در تمام‌