مى‌آيد.

همان گونه كه كورىِ ظاهرى چشم، باعث گرفتارى و سردرگمى شخص نابيناست، كورىِ چشم دل هم باعث گمراهى از جاده‌ى حق شده، گمراهى انسان بيشتر و بيشتر خواهد شد و از حقيقت دور خواهد شد. براى روشن شدن اين نكته حديثى از حضرت على عليه السلام به عنوان نمونه بيان مى‌كنيم.

حضرت على عليه السلام مى‌فرمايند:

اذَا ازدحم الجَوابُ خَفِى الصّواب؛ [1]

اگر پاسخها زياد ومتراكم شود، پاسخ صحيح و درست پنهان مى‌ماند.

وقتى مى‌خواهيد مطلبى را از موضوع بحث دور كنيد تا فراموش شود، زياد حرف بزنيد! اين كار باعث مى‌شود كه شنوندگان، مطلب قبلى را فراموش كنند.

در مقابل يكى از صفات انسان‌هاى عاقل چنين ذكر شده كه فرموده‌اند:

يُنفِقُ الفَضلَ مِن مالهِ وَ يُمسِكُ الفَضلَ مِن قوله؛ [2]

مثال روشن ديگر آن جايى است كه شما آدرسى را به صورتى ناقص مى‌دانيد؛ لذا از شخصى آدرس را مى‌پرسيد. آن شخص در جواب سؤال شما، چند جا را نشان مى‌هد؛ چنان كه شما راه خود را هم گم كرده‌ايد و آن مقدار ناقصى هم كه از آدرس مى‌دانستيد را فراموش مى‌كنيد.

خداوند وقتى نور ايمان را براى هدايت آن انسان‌ها مقابل پايشان روشن مى‌كند، اگر قدر ندانسته و بينش پيدا نكنند، در تاريكى جهل گرفتار شده و خداى متعال هم آن نور را از آن‌ها مى‌گيرد. قرآن كريم به اين معنا در آية الكرسى اشاره كرده است كه: