خدمت پيامبر آمد. حضرت گفتند:

تو چرا ديگر آمدى؟ تو كه نمى‌توانى راه بروى. مگر نمى‌دانى كه‌ لَيْسَ عَلَى الْأَعْرَجِ حَرَج. گفت:

وَ اللَّهِ إنّى لأرجو أَن أَطأ بعرجتى هذه فى الجنّة؛ به خدا قسم! با همين پاى لنگم مى‌خواهم به بهشت بروم!

هى التماس كرد؛ التجا كرد؛ تا اين‌كه پيامبر به او اجازه دادند كه به جبهه برود و داخل صف رزمندگان شود. رفت و شهيد شد!

با همان لنگ‌بودنش رفت و خودش را به بهشت رساند! [1]

خيلى عيب است؛ خيلى محروميّت است؛ خيلى بد است كه هفتاد سال از خدا عمر بگيريم، آخرش بهشت را نتوانيم پيدا كنيم. اين خيلى بد است.

ما هر سال در ماه مبارك رمضان قرار مى‌گيريم. واقعاً محروم كسى است: كه نتواند خود را به بهشت برساند و از مغفرت و آمرزش خداوند برخوردار شود. [2] به اين تعبير قرآنى بنگريد:

فَمَنْ زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَ أدْخِلَ الْجَنَّة فَقَدْ فَازَ [3] سعادتمند و بختيارْ كسى است كه بتواند خودش را از جهنّم بكَند! اين تعبير نشان مى‌دهد كه گويى ما آنقدر به اين جهنّم چسبيده‌ايم كه كَندن مى‌خواهد! «زُحْزِحَ» يعنى اين‌كه انسان خودش را بكَند. اگر نتواند خودش را از اين جهنّم بكَند و به فوز بهشت برسد، زيانكار است و ورشكسته و مغبون؛ حتّى اگر در دنيا از/ ب‌وَجه و وِجهه/