اسم الکتاب : يس اسماى حسناى الهى المؤلف : مدرسى، سيد محمد تقى الجزء : 1 صفحة : 294
شده: انَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ[1]
احتمال قوى آن است كه در اينجا، ضمير به طعام برگردد؛ يعنى اينها طعام را دوست
داشتند، احتياج به طعام داشتند و احتياجشان هم آنقدر شديد بود كه به درجهى «حبّ»
رسيده بود. اگر شما دو يا سه روز- به دليلى- نخوابيد، چقدر خواب برايتان لذّت
دارد؟ چقدر خواب را دوست داريد؟ اگر سه روز انسان خوراك نخورده باشد، يك قرص نان
چقدر براى او قيمت دارد و مورد توجّه است؟ در آيهى شريفه سخن در بارهى
ايثارگرانى كه به رغم نياز شديد به خوردنى، آن را صِرفاً براى جلب رضايت حق، انفاق
مىكنند. از اين جهت فقط آنها هستند كه:
آنها مشغول هستند؛ مشغول نعمتهاى الهى؛ كه در روايات هم نمونهاى
از آنها يعنى حورالعين را بيان نمودهاند. آنها راحتند، حالشان خوب است، مشكلى
ندارند. انسان در بهترين حالاتش در دنيا، باز هم ته دلش مىلرزد! از چه مىلرزد؟ از
اينكه خدا اين نعمت را از او بگيرد. اما در بهشت ماجرا متفاوت است. در آنجا اين
نگرانى نيست كه/ بمباد اندوهى برسد از پسِ كوهى!/
ميخى بر فلك!
داستان ازدواج دختر «سهلبن فضل» با مأمون عباسى را در تاريخ
بخوانيد. در بغداد چه كردند؟ سه ماه در بغداد غوغا بود. به پول امروز
[1] -/ انسان، 9: (و مىگويند:) ما شما را به خاطر خدا اطعام
مىكنيم.)