ولى آخر كار و/ ب‌براى تكميل ضيافت، خدا «ساقى» مى‌شود!/: «وَ سَقاهُمْ رَبَّهُمْ!» اين، اوج نعمت و برخوردارى است.

بعضى از ظريفان وقتى به اينجا مى‌رسند، مى‌گويند:

ديگر بس است! همين كه ساقى خدا باشد، براى ما كافى است و ديگر فرق نمى‌كند، هرچه بدهد، براى ما لذّت‌بخش است تا چه رسد كه بگويد: وَ سَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَاباً طَهُوراً./ ب‌ به اين بيت كه ظاهراً از سعدى است، بنگريد:

سؤال: آيا اين «سَقاهُمْ رَبُّهُمْ»، مربوط به همه‌ى اهل بهشت است؛ يا فقط آن‌هايى را كه درجه‌شان خيلى بالاست؟

جواب: بنابر آنچه در سوره‌ى «هَل اتى‌» آمده است، آن‌ها عدّه‌ى مخصوصى هستند؛ كسانى هستند كه ايثارگرند و طعامى را كه در اختيار دارند و/ ب‌خود بدان محتاج و مشتاقند/، انفاق مى‌كنند. در ابتداى سوره، در وصف اينان مى‌فرمايد:

وَ يُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلىَ حُبِّهِ. [1]

در آيه‌ى ديگر مشابه اين مضمون آمده است؛ آنجا كه مى‌گويد:

وَ يُؤْثِرُونَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ. [2]

وديگران را بر خود مقدم مى‌دارند، هر چند خودشان بسيار نيازمند باشند.

در وَ يُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلىَ حُبِّهِ‌ اگر ضمير در «حُبِّه» به «اللَّه» برگردد، اگر چه معناى درستى است و اخلاص آن‌ها را مى‌رساند-/ يعنى فقط به خاطر خدا و دوستى خدا اطعام نموده‌اند-/ امّا چون در آيه‌ى بعد اخلاصشان بيان‌