نفخه‌ى «صَعْق» و نفخه‌ى «بَعْث»

آنچه كه در آيات راجع به قيامت آمده، دو نفخه است: نفخه‌ى اوّل و نفخه‌ى دوم. نفخه‌ى اوّل همان نفخه‌ى «صعق» است:

وَ نُفِخَ فِي الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِي السَّماوَاتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ إِلَّا مَنْ شَاءَ اللَّهُ. [1]

يعنى قبل از برپاشدن قيامت همه مى‌ميرند؛ حتى آن‌ها كه اكنون از دنيا رفته‌اند و در عالم برزخ و ديار جزا هستند. بهشتى در بهشت و جهنّمى در جهنّم يك بار ديگر مى‌ميرند. فرشته‌ها هم مى‌ميرند؛ الَّا مَنْ شاءَ اللَّه: مگر كسى كه خدا بخواهد. بعضى مى‌گويند:

«با اين استثنا بعضى از ملائكه‌ى خدا از جمله خود اسرافيل استثنا مى‌شود؛ چرا كه او بايد زنده باشد تا بتواند در صور بدمد!»

بعد فرمان مى‌رسد كه تو هم بمير! او هم مى‌ميرد و هيچ كس جز خداوند زنده نمى‌ماند. فراز وَ بِوَجْهِكَ الْبَاقى‌ بَعْدَ فَنَاءِ كُلِّ شَىْ‌ءٍ كه در دعاى كميل آمده است، اشاره به همين نفخه‌ى اوّل دارد.

در روايات و آيات آمده است كه جانِ همه‌ى جانداران عالم گرفته مى‌شود و هيچ ذى روحى در عالم نيست؛ مگر ذات اقدس بارى تعالى.

زمانى چنين وضعى پيش مى‌آيد. مدّتى مى‌گذرد و بعد نفخه‌ى دوّم كه نفخه‌ى «بعث» است، آغاز مى‌شود. اوّلى «صَعْق» و وحشت‌زا و مرگ آور است و دوّمى زنده‌كننده.

اين مطلبى است كه ما نمى‌توانيم بفهميم كه چطور يك صدا مى‌كشد و يك صدا زنده مى‌كند!

يكى از حاضران: الآن بُمب‌هاى صوتى‌اى ساخته‌اند كه منفجر مى‌شود