درس هفدهم آيات 52-/ 49

مَا يَنظُرُونَ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَهُمْ يَخِصِّمُونَ [49] فَلَا يَسْتَطِيعُونَ تَوْصِيَةً وَلَا إِلَى أَهْلِهِمْ يَرْجِعُونَ [50] وَنُفِخَ فِي الصُّورِ فَإِذَا هُمْ مِنْ الأَجْدَاثِ إِلَى رَبِّهِمْ يَنسِلُونَ [51] قَالُوا يَاوَيْلَنَا مَنْ بَعَثَنَا مِنْ مَرْقَدِنَا هَذَا مَا وَعَدَ الرَّحْمنُ وَصَدَقَ الْمُرْسَلُونَ [52]

(امّا) جز اين انتظار نمى‌كشند كه يك صيحه‌ى عظيم (آسمانى) آن‌ها را فرا گيرد، در حالى كه مشغول جدال (در امور دنيا هستند.) (چنان غافلگير مى‌شوند كه حتى) نمى‌توانند وصيتى كنند يا به سوى خانواده‌ى خود باز گردند. (بار ديگر) در «صور» دميده مى‌شود، ناگهان آن‌ها از قبرها، شتابان به سوى (دادگاه) پروردگارشان مى‌روند. مى‌گويند: «اى واى بر ما! چه كسى ما را از خوابگاه‌مان برانگيخت!؟ (آرى) اين همان است كه خداوند رحمان وعده داده، و فرستادگان (او) راست گفتند.»

انتظار وقت‌گير و نالازم‌

انتظارْ خوب است؛ به شرطى كه انسان منتظر وعده‌هاى عذاب خداوند نباشد. از بدترين توجيه‌ها و عذرهايى كه كفّار به آن روى آورده‌اند، همين است كه مى‌گويند: اين عذاب‌ها كى و چگونه خواهد بود؟