و در صدد است صدايى توليد كند تا ديگران از حضور او آگاه شوند؛ هر چند مى‌توان با اين كار قصد ذكر هم نمود.

حروف ندا هم، در زبان عربى-/ و احتمالًا هر زبان ديگر-/ چنين كاركردى دارد. كسى كه مى‌خواهد ديگرى را صدا بزند، دهانش را باز مى‌كند و لفظ كوتاهى به نام حرف ندا مثل «يا» (و گاه حتّى تك‌حرفى همچون «همزه» در جمله‌اى چون أَفاطِمُ) توليد مى‌كند تا توجّه مخاطب به سمت او معطوف شود. بعد سخن اصلى‌اش را با او در ميان مى‌نهد.

5. در روايتى از حضرت صادق- صلوات اللَّه و سلامُه عليه- نقل شده كه ايشان فرمودند:

«يس» يكى از اسم‌هاى پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله است. [1]

ممكن است سؤال كنيد: چطور اسم پيغمبر صلى الله عليه و آله «يس» شده است؟

فخر رازى در اين باره بحث مفصّلى در تفسيرش دارد. مى‌گويد:

«ى» در كلمه‌ى ياسين مخفَّف «يا»-/ حرف ندا-/ و «س» مخفّف «أُنَيسين»-/ «مُصغّر» انسان-/ است.

در جاى خود بيان شده است كه ساختِ «تصغير» گاهى براى تعظيم بكار برده مى‌شود؛ مثلًا «دُوَيْهِيِّة» كه نه به معنى حادثه يا مصيبت كوچك كه‌ «داهِيَةٌ كَبيرةٌ» معنى مى‌دهد. [2] در اينجا هم «انيْسين» يعنى انسان كامل و كامل‌ترين انسان.

بنابر اين «يس» يعنى:

يا ايُّهَا الْانْسان الكامِلُ الْاتَمُّ الْاكْمَلُ‌

اى انسان كاملتر و تمام‌تر از همه.

خوب انسان كاملى كه از همه‌ى انسان‌ها كامل‌تر است، كيست؟ بى‌شك‌