خداوند مى‌فرمايد:

«أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنْ الْحَقِّ وَلَا يَكُونُوا كَالَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِنْ قَبْلُ فَطَالَ عَلَيْهِمُ الأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَكَثِيرٌ مِنْهُمْ فَاسِقُونَ». [1]

آيا وقت آن نرسيده است كه دل‌هاى مؤمنان در برابر ذكر خدا و آنچه از حق نازل شده است خاشع گردد؟ و مانند كسانى نباشند كه در گذشته به آن‌ها كتاب آسمانى داده شد؛ سپس زمانى طولانى بر آن‌ها گذشت و قلب‌هايشان قساوت پيدا كرد و بسيارى از آن‌ها گنهكارند.

روند عادى‌سازى و قساوت قلب‌

گاهى اين حالت در انسان پيدا مى‌شود و اهل كتاب و اهل قرآن و اهل خواندن و باسوادها اين حالت را كم‌كم پيدا مى‌كنند كه اين كتاب، اين قرآن و اين خواندن برايشان عادى مى‌شود. مى‌گوييم: اين قرآن، همان قرآن خودمان است ديگر! اين امام حسين، همان امام حسين خودمان است و اين مصيبت‌ها، همان‌هايى است كه خودمان بارها خوانده‌ايم و شنيده‌ايم. اين «روند عادى‌سازى» باعث قساوت قلب مى‌شود.

چرا نبايد يك منبرى گريه كند؟ مگر گريه كردن فقط براى ديگران است؟

چه دليلى دارد؟ آيا اين مصيبت، حقيقت دارد يا دروغ است؟ اگر دروغ است، چرا مى‌خوانيم؟ و اگر حقيقت دارد چرا متأثّر نمى‌شويم؟/ ب‌چرا بايد به قلب‌ها رسيدگى نكنيم و دچار قساوت شود؟/ خوب است از هر فرصتى استفاده كنيم و در ايّام هفته و يا روزهاى سال- به هر مناسبتى- بهره گيريم و به خود آييم.