كه امكان تخلّف از آن نباشد و آتش هميشه بسوزاند.

/ ب‌

او به دريا حكمِ توفان مى‌دهد!/

ظاهراً در روايات داريم: وقتى چيزى در آتش افكنده مى‌شود، آتش ابتدا از خدا مى‌پرسد: «آيا به اين سنّت عمل كنم؟ آيا خاصيّتى را كه در من قرار دادى، اعمال كنم يا نه؟!» اين پرسش و پاسخ سريع صورت مى‌گيرد؛ ولى بايد حتماً انجام گيرد. اگر اذن خدا نباشد، سوزاندن آتش در كار نيست.

در روايات آمده است: وقتى «دارو» وارد بدن مى‌شود، از خدا مى‌پرسد:

«آيا به خاصيّتى كه در من قرار دادى عمل كنم، يا بر ضدّ آن؟!»

لذا مشاهده شده است كه گاه دارويى مصرف مى‌شود؛ ولى اثر معكوس مى‌گذارد.

از خداوند مى‌خواهيم كه هدايتمان كند. اينگونه نيست كه/ ب‌بر خدا «حَتماً مقضيّاً» باشد/؛ امّا اين سنّت الهى است كه تقوا با رحمت همراه است.

سُنّت‌هايى كه دچار تبديل و تحويل مى‌شوند

ممكن است اين سؤال ايجاد شود كه آيا آنچه گفته شد، نافى آياتى از اين دست نيست:

«فَلَن تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا وَ لَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَحْوِيلًا». [1]

هرگز براى سنّت خدا تبديلى نخواهى يافت و هرگز براى سنّت الهى تغييرى نمى‌يابى!

جواب اين است كه سوزاندن آتش و تاثير گذاشتن‌دارو از يك‌سو، واذن خدا از سوى ديگر-/ به‌اتّفاق‌هم-/ يك‌سنّت‌محسوب‌مى‌شود. لذا مى‌توان قاطعانه گفت كه اگر سنّتى مُهر تأييد حضرت حق را بخورد، به طورحتم‌رخ‌مى‌دهد وتبديلى در آن‌ديده‌نمى‌شود، واگر در مواردى شاهد تبديل وتحويل سُنن بوده‌ايم، مى‌توان نتيجه گرفت كه از سوى خدا تنفيذ نشده است./