كنيم و از گناهان خود غافل شويم. غرور، انسان را از بين مى‌برد. نكند اين گونه عمل كنيم. خدا خيلى عظيم، متكبّر و منتقم است؛ همچنان كه بسيار ارحم‌الرّاحمين است؛ ولى نكند ما از آن طرف بيفتيم و رفتارى از ما سر بزند كه ارحم‌الرّاحمين به ما رحم نكند!

هميشه، بايد بين بيم و اميد توازن باشد. انسان بايد بين اين دو حركت كند. در تنظيم آيات قرآن، اين توازن لحاظ شده است. اگر آيه‌ى عذاب آمده است، بعد آيه‌ى رحمت را شاهديم. اگر آيه‌ى رحمت را مى‌بينيم، بى‌درنگ در مجاورتش آيه‌ى عذاب است. در آيه‌ى مورد بحث از سوره‌ى ياسين نيز خداوند از طرفى مى‌فرمايد: «إِلَّا رَحْمَةً مِّنَّا» و از طرف ديگر: «وَ مَتَاعاً إِلى‌ حِينٍ».

اين نعمت، وقت محدودى دارد و آن هم اجل انسان است؛ تا كه از راه رسد! شايد همين فردا باشد!

سپس خدا در آيه‌هاى 45 و 46 مى‌فرمايد:

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ اتَّقُوا مَا بَيْنَ أَيْدِيكُمْ وَ مَا خَلْفَكُمْ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ. وَ مَا تَأْتِيهِمْ مِّنْ آيَةٍ مِنْ آيَاتِ رَبِّهِمْ إِلَّا كَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِينَ.

و هر گاه به آن‌ها گفته شود: «از آنچه پيش روى و پشت سر شماست، (/ از عذابهاى الهى) بترسيد تا مشمول رحمت الهى شويد.» (اعتنا نمى‌كنند).

وهيچ آيه‌اى از آيات پروردگارشان براى آن‌ها نمى‌آيد، مگراين كه از آن، روى‌گردان مى‌شوند.

حال كه خدا به ما رحم فرموده و سالم از كشتى پا به خشكى مى‌گذاريم، جاى اين است كه كسى بگويد: از خداوند- سبحانه وتعالى- پروا داشته باش! بى پروا حركت نكن! در اين آيه ى سوره‌ى ياسين اين هشدار، تعبيه شده است:

«اتَّقُوا مَا بَيْنَ ايْديكُمْ وَ مَا خَلْفَكُمْ»؛

مواظب حركت‌هاى آينده و گذشته‌ى خود باشيد. تا مشمول رحمت الهى شويد.

جلب رحمت الهى با تقوا ميسّر است‌

در آنجا فرمودند: «إِلّا رَحْمَةً مِنَّا» و در اين جا مى‌فرمايد: