امروز در محافل و آكادمى‌هاى علمى، بحث شبيه‌سازى مطرح است؛ كه يك سلّول را از شخصى مى‌گيرند و در محيط آزمايشگاه، آن را رشد مى‌دهند و در نهايت، به صورت خود آن شخص با همه‌ى خصوصيّاتش در مى‌آيد! چطور چنين چيزى ممكن است؟ چون تمام خصوصيّات او در اين سلّول نوشته شده است. ممكن است اين سلّول از پا گرفته شده باشد؛ امّا راجع به رنگ چشم هم در آنجا مطلب هست.

نظير اين اتّفاق كه مربوط به عالَم طبيعت و خلقت است، در آيات قرآن هم هست. فرض كنيم يك قرآن پژوه بخواهد «بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم» را شرح دهد. در اين صورت كلّ قرآن را شرح خواهد داد. يعنى همه چيز حتّى «وضو» هم در «بسم اللَّه الرحمن الرحيم» گنجانده شده است.

خلاصه‌ى قرآن در نقطه‌ى باى بسم اللَّه‌

نه تنها «بسم اللَّه الرّحمن الرحيم» كه «با» ى بكار رفته در اين آيه نيز دربردارنده‌ى تمام قرآن است؛ امّا شخصى مثل حضرت علىّ‌بن ابى طالب-/ صلوات اللَّه و سلامه عليه-/ را مى‌خواهد تا بتواند كه يك قرآن را از «نقطه‌ى» باى بسم اللَّه استخراج كند. از اين رو قرآن با آنكه در قالب كلمات بشرى ريخته شده است، اما حسابش از ديگر كتابها جداست.

پيامبر گرامى اسلام مى‌فرمايد:

فَضْلُ الْقُرْآنِ عَلى‌ سائِرِ الْكَلامِ، كَفَضْلِ اللَّه عَلى‌ خَلْقِهِ‌ [1]

برترى قرآن نسبت به سخن‌هاى ديگر، مانند برترى خدا بر مخلوقاتش مى‌باشد.

با اين توضيحات، درك اين معنا كه سوره‌ى يس، قلب قرآن است، آسانتر مى‌شود. حال به تفسير سوره مى‌پردازيم.