باشد؛ نظمى كه هم بر عزّت و قدرت خداوند و هم بر علم و حكمت الهى دلالت مى‌كند.

قبل از ورود در اين بحث، به مناسبت آيات قبلى، مختصرى در باره‌ى اسماءاللَّه سخن مى‌گوييم:

آيات بسيارى در قرآن وجود دارد كه به اسمى از اسامى خداوند ختم مى‌شود. دو نكته در اين ارتباط حائز اهميت است:

1- بايد دقّت كنيم كه در هر آيه‌ى مختوم به اسماء الهى در قرآن، همان «اسم» هدف است و آيه هم دليل بر آن است. مثلًا به عظمت خورشيد نگاه كنيد تا بدانيد خدا «عظيم» است. به حكمت حركت خورشيد توجّه كنيد تا بدانيد خدا «حكيم» است. بنابر اين، هدف از بيان آيت خورشيد اين است كه بدانيم خدا حكيم است.

ما غالباً خود آيه را مورد توجّه قرار مى‌دهيم و از «اسمِ» بكاررفته در آيه مى‌گذريم، و اين اشتباه است. بايد روى آن «اسم» تأمّل كنيم. هدف، همان «اسم» است.

2- اين كه مى‌گوئيم: «خداوند- سبحانه وتعالى- به وصف نمى‌آيد؛ حد ندارد؛ قدرتش بى‌انتهاست و حكمت يا علمش لامتناهى است.» اين، حرفِ خوب و صحيحى است؛ ولى بايد از اين حكمت و قدرت و اسم‌هاى بى‌انتهايش، بهره‌اى ببريم.

وقتى خورشيد نورش بسيار زياد است، آيا مى‌توانيم از اين نور استفاده‌اى نكنيم؟ يا بايد تا آنجا كه مى‌توانيم از خورشيد بهره‌مند شويم.

آب دريا خيلى زياد است؛ امّا آيا نبايد از اين آب استفاده كرد؟ باران و برف بسيارى مى‌بارد. از اين برف و بارانِ سرشار چه استفاده‌اى مى‌توانيم بكنيم؟

آية الله العظمى السيد محمد تقي المدرسي(دام ظله)، يس اسماى حسناى الهى - قم، چاپ: اول، 1389.

يس اسماى حسناى الهى ؛ ص207