درس چهاردهم آيات 43-/ 39

وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّى عَادَ كَالْعُرْجُونِ الْقَدِيمِ [39] لَا الشَّمْسُ يَنْبَغِي لَهَا أَنْ تُدْرِكَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّيْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَكُلٌّ فِي فَلَكٍ يَسْبَحُونَ [40] وَآيَةٌ لَهُمْ أَنَّا حَمَلْنَا ذُرِّيَّتَهُمْ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ [41] وَخَلَقْنَا لَهُمْ مِنْ مِثْلِهِ مَا يَرْكَبُونَ [42] وَإِنْ نَشَأْ نُغْرِقْهُمْ فَلَا صَرِيخَ لَهُمْ وَلَا هُمْ يُنقَذُونَ [43].

وبراى ماه منزلگاههايى قرار داديم، (وهنگامى كه اين منازل را طى كرد) سرانجام بصورت «شاخه كهنه قوسى شكل وزرد رنگ خرما» در مى‌آيد، نه خورشيد را سزاست كه به ماه رسد، ونه شب بر روز پيشى مى‌گيرد؛ و هر كدام در مسير خود شناورند، نشانه‌اى (ديگر از عظمت پروردگار) براى آنان اين است كه ما فرزندانشان را در كشتيهايى پر (از وسايل وبارها) حمل كرديم، وبراى آنان چيزهاى ديگرى كه (مانند كشتى) بر آن سوار شوند آفريده‌ايم، واگر بخواهيم آنها را غرق مى‌كنيم كه نه فرياد رسى داشته باشند ونه نجات داده شوند.

اسماى حُسناى الهى‌

در آيات گذشته، خداوند- سبحانه وتعالى- روز و شب و خورشيد را به عنوان نشانه ذكر فرمود و در چند آيه‌ى بعدى، نظمى را كه حاكم بر جهان خلقت است، بيان مى‌فرمايد؛ تا انسان به اين نظم بسيار دقيق توجّه داشته‌