من جن و انس را نيافريدم جز براى اين‌كه عبادتم كنند.

خلقت جن و انس يك حكمت دارد: انسان از عبوديّت و فرمان‌بردارىِ خواسته‌ها و شهوت هاى خود و ديگران آزاد شود؛ اوج بگيرد و خداى يكتا را عبادت كند.

/ صدق الله العظيم ي قرآن كريم ده‌

نياز، مقدمّه‌ى شُكر و عبوديّت است‌

بنابر اينْ خوردن، هدف نيست؛ بايد من گرسنه بشوم، نياز به خوراك پيدا كنم، دنبال خوراك بروم و با آن سدّ جوع كنم و بعد از برطرف شدن نياز و آرامش نفس، اين نكته را به خود يادآورى كنم كه اگر او غذاى مناسب براى من نيافريده بود، گرسنگى مرا از پا در مى‌آورْد، خداوند- سبحانه وتعالى- را شُكر كنم.

اگر انسان همواره سير بود به غذا و آب و خواب و ... نياز نداشت و اگر هميشه سالم بود، هيچ گاه به «نعمت» شكر دست پيدا نمى‌كرد و روح عبوديّت در او تقويت نمى‌شد.

گاهى ما از خدا مى‌خواهيم به ما «پول» دهد. خداوند هم از هر راهى شده آن پول را براى ما مى‌فرستد. حال كدام يك از اين دو نعمتْ بزرگ‌تر است؟

پولى كه به دست من آمد؛ يا اجابت دعاى بنده از سوى خدا؟

اين‌كه خداوند دعاى مرا اجابت فرمود، نعمت بزرگترى است. اگر ما در اين مقام قرار بگيريم كه احساس كنيم كه «اوست» كه دارد به ما نعمت مى‌دهد، اين خود نعمت بزرگى است.

ما از خدا مى‌خواهيم: خدايا به ما «عافيت» بده! وقتى همه‌ى نعمت‌ها با هم جمع شود، اسمش عافيت مى‌شود. يك كلمه است به جاى ميلياردها كلمه؛ امّا بعد از عافيت، نعمت ديگرى هم هست. آن چيست؟: الشُّكْرُ عَلَى‌