/ دوازده‌

درس دوازدهم آيات 36-/ 35

لِيَأْكُلُوا مِن ثَمَرِهِ وَمَا عَمِلَتْهُ أَيْدِيهِمْ أَفَلَا يَشْكُرُونَ [35] سُبْحَانَ الَّذِي خَلَقَ الْأَزْوَاجَ كُلَّهَا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ وَمِنْ أَنفُسِهِمْ وَمِمَّا لَا يَعْلَمُون [36]

تا از ميوه‌ى آن بخورند در حالى كه دست آنان هيچ دخالتى در ساختن آن نداشته است. آيا شكر خدا را به جا نمى‌آورند؟! منزه است كسى كه تمام زوج‌ها را آفريد، از آنچه زمين مى‌روياند، و از خودشان، و از آن چه نمى‌دانند.

شكر نعمت، نمودى از عبادت و راهى به سوى سعادت‌

در آيه‌هاى گذشته به نشانه‌هاى خداوند- سبحانه وتعالى- در زمين اشاره شد. اين نكته را دريافتيم كه خداوند، زمين مرده را زنده مى‌كند و از آن حبوبات و ميوه‌ها را مى‌روياند و چشمه‌هاى آب را جارى مى‌سازد تا بشر از اين نعمت‌ها بهره‌مند شود و شكرگزار خداوند گردد.

حكمت اساسى و هدف اصلى از نعمت‌هاى خداوند بر روى زمين تكامل بشر و رسيدن او به مقام والاى عبوديّت است:

«وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ» [1]