كنيم. ولى چند روز كه مى‌گذرد،/ ب‌باز با دنيا دوست مى‌شويم و با فناى آن كنار مى‌آييم!/»

طبيعت بشر، همين است. اين آيه‌ها را فقط منكرين معاد نبايد بخوانند؛ براى بنده هم هست. بايد پرده‌ى غفلت را بدريم تا حالت هشيارى و بيدارى به ما دست دهد./ ب‌اگر نمى‌توانيم در بيدارى مستمر باشيم، حداقل در غفلتِ مستدام هم فرو نرويم و دست كم يك‌درميان غافل باشيم و بيدار!/

اگر به چشم بصيرت بنگريم، از راه مشاهده‌ى مرگ و زندگى گياهان در دنيا، حيات بعد از مرگ را خواهيم ديد و شايد كمى پرده‌ى غفلت از جلوى چشم بصيرت ما برداشته شود.

خداوند مى‌فرمايد:

«وَ آيَةٌ لَهُمُ الْأَرْضُ الْمَيْتَةُ أَحْيَيْنَاهَا وَ أَخْرَجْنَا مِنْهَا حَبّاً فَمِنْهُ يَأْكُلُونَ [33] وَ جَعَلْنَا فِيهَا جَنَّاتٍ مِّن نَّخِيلٍ وَ أَعْنَابٍ وَ فَجَّرْنَا فِيهَا مِنَ الْعُيُونِ»؛ «لِيَأْكُلُوا مِن ثَمَرِهِ وَ مَا عَمِلَتْهُ أَيْدِيهِمْ أَفَلَا يَشْكُرُونَ»

اين زمين مرده و بى‌آب و علف را كه تا چشم كار مى‌كند، خاك است و شن، زنده كرده‌ايم.

بطون تودرتوى قرآن‌

برخى از مفسّرين بر اين باورند كه هدف از بيان نعمت‌هاى الهى در آيات مزبور به لحاظ اين‌كه در انتهايش جمله‌ى‌ «أَفَلَا يَشْكُرُونَ»؟ آمده است، برانگيختن وجدان شكر در انسان است.

بايد دانست: اين تفسيرها هيچ كدام ديگرى را رد نمى‌كند. آيه ضمن اين‌كه وجدان ما را براى شكر برمى‌انگيزد، آيتى بر قدرت و حكمت خداوند- سبحانه وتعالى- است. نه تنها در اينجا بلكه در موارد ديگر در قرآن نيز همين گونه است. اساساً لازم نيست يك تفسير از تفاسير قرآن با تفسير ديگر