مى‌شد؛ در حالى كه هلاكت قومى كه در سوره‌ى ياسين داستانشان آمده است و نيز اقوامى چون عاد و ثمود، لوط و اصحاب‌الأيكه ثابت مى‌كند كه خداوند «اشَدُّ الْمُعاقِبين فى‌ مَوضِعِ النَّكالِ وَ النَّقِمَة» [1] است!

حتّى هر كس در زندگى شخصى خود، به عذاب‌ها، محروميت ها، سختى‌ها، دردها، رنج‌ها و عقب ماندگى‌هايى دچار مى‌شود كه گرچه اسباب مادّى و عادّى سبب‌سازِ آن بوده است؛ ولى/ ب‌مى‌توان دست ناپيداى الهى و چوب بى‌صداى او را در آن‌ها رديابى كرد./

خداْ منتقم و جبّار، مُعذّب و مُهلِك است. البتّه او ارحم‌الرّاحمين، ودود، غفّار، رحمن و رحيم هم هست. حتّى معروف است كه رحمت او هم بيش از غضبش است و رحمتش بر غضبش سبقت گرفته است؛ ولى اين گونه هم نيست كه مجاز باشيم دچار خيال خام شويم و اميدوارى بى‌قيد و شرط پيدا كنيم و همين اميد واهى باعث شود نسبت به گناهان جرأت پيدا كنيم.

دست كم يك‌درميان غافل باشيد و بيدار!

خداوند در آيه ى 33 مى‌فرمايد:

«وَ آيَةٌ لَهُمُ الْارْضُ الْمَيْتَةُ احْيَيْناها وَ اخْرَجْنا مِنْها حَبّاً فَمِنْهُ يَأْكَلَونَ.»

زمين مرده براى آن‌ها آيتى است: ماآن را زنده كرديم ودانه‌هاى (غذايى) از آن خارج ساختيم كه از آن مى‌خورند.

درك اين حقيقت براى بشر هميشه مشكل بوده است كه خداوند چگونه انسان‌هايى را كه مرده و پوسيده شده‌اند، دوباره زنده مى‌كند؟ اين ابهام را هر كسى حتّى اگر به روى خود نياورَد، در عمق وجدانش احساس مى‌كند. حتّى‌