دعاى بى‌عمق و بُن ممنوع!

/ ب «حبيب نجّار» مصداق بارز انسانى بود چون ما، كه يك پاى تجارت سودآورى شد كه خدايش براى او ميسّر كرده بود: عمر كوتاهش را-/ كه سرمايه‌ى او بود و اگر نمى‌فروختش، دير يا زود از كفَش مى‌گرفتند-/ به انتخاب و اختيار خود فروخت و در ليستِ «مُكرَمين» جاى گرفت./

انسان بايد وجب به وجب بهشت را بخرد. بايد حورالعين را از خدا بخواهد. اينجا بايد مهريّه‌اش را بپردازد. بايد اوقات مخصوص دعا، مثل ماه مبارك رمضان و شب‌هاى جمعه و نيز بقيه‌ى ساعت‌هاى عمر را قدر بدانيم و در هر مجلس وعظ و دعايى كه مى‌رويم و در هر موقعيّتى حدّاقل يك نعمت از نعمت‌هاى بهشتى را از خداوند دريافت كنيم.

اميرالمؤمنين على عليه السلام در وصيت نامه خود به امام حسن و امام حسين (عليهما السلام) مى‌فرمايد:

اعملا للأجر! [1]

براى پاداش خدا كار و تلاش كنيد.

انسان بايد به/ ب‌رابطه‌ى ميان عمل مادّى و عادّى خود و پاداش غيبى و نامحسوس آن/ باور داشته باشد. در باب دعا گفته‌اند:

به گونه‌اى دعا كنيد، كه گويا اجابت خداوند، پشت در ايستاده است!

به گونه‌اى نباشد كه بى‌عمق و بُن، و بى‌باور و عقيده دعا كنيم. گاهى مثلًا/ ب‌دعا مى‌كنيم: «خدايا پول مى‌خواهم.» امّا در ذهنمان مى‌گوييم: «پول را بايد با تلاش و شيوه‌هايى كه مردم براى پولدارشدن برگزيده‌اند، به دست آورد! دعا كه براى آدم پول نمى‌شود!» اين بى‌باورى، دعا را از درون تهى مى‌كند/؛ گويا اصلًا دعا نكرده‌ايم. بايد باور داشته باشيم و اينگونه به خود تلقين كنيم‌