ندارد و از اين رو قابل پذيرش نيست. در بحثى كه در آن هستيم نيز اتّفاقاً قصّه‌هايى نقل كرده‌اند. براى مثال صاحب مجمع‌البيان تحت عنوان: القصّة فى ذالك‌ داستانهايى نقل كرده و براى آن هم سند و مدرك ذكر نكرده و در آخر فقط گفته است:

«در تفسير عياشى از امام باقر يا امام صادق عليهما السلام نقل شده است.» ولى مشخّص نكرده كه چه قسمت از اين ماجرا را امامان عليهم السلام نقل كرده‌اند. بعد هم ديگر مفسّرين از مجمع‌البيان نقل كرده و بحث هم نكرده‌اند كه مجمع‌البيان چه گفته است؟

تحقيق اين است كه مجمع‌البيان نه تنها روايتى ذكر نكرده، بلكه اين مطالب را ضمن تفسير هم نياورده است و جداگانه با عنوان «القصّة فى ذالك» آن‌ها را نقل كرده است. اين خود اشاره دارد كه صاحب مجمع در صحّت داستان‌ها ترديد دارد.

در هر صورت ما به اين قصّه‌ها كارى نداريم؛ اگر چه بخشى از آن‌ها را در درس قبل ذكر كرديم.

آنچه صحيح به نظر مى‌رسد، اين است كه حبيب نجّار، شخصى مؤمن-/ با ايمان پنهان-/ بوده كه در ميان كفّار مى‌زيسته است؛ مثل حضرت ابوطالب يا عبدالمطلب و ساير مؤمنينى كه ايمان خود را كتمان مى‌كرده‌اند و تاريخ آن‌ها را به ياد دارد.

حبيب نجّار وقتى مشاهده مى‌كند كه پاى جان پيامبران در ميان است و آنان در آستانه‌ى اعدام هستند، ايمان خود را اظهار مى‌كند و به دفاع از حقيقت برمى‌خيزد و طبعاً او هم بازداشت مى‌شود و/ ب‌مورد آزار وشكنجه قرار مى‌گيرد. قرآن و نيز وجود مبارك حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله/ ب‌به پاس و پاداشِ حق‌جويى و حق‌گويى حبيب/ از او تجليل شايان مى‌كنند.