بنابر اين منظور از رجْم، تهمت است. در جاهاى ديگر قرآن هم اين واژه بكار رفته است و معنى سنگسار نمى‌دهد. براى مثال در داستان اصحاب كهف مى‌خوانيم: «رجْماً بالغيب» كه مراد نه رجم مادّى كه رجم معنوى است. منظور از صفت «رجيم» هم در مورد شيطان آن است كه او از رحمت الهى رانده شده است؛ نه آنكه سنگسارش كرده‌اند.

به هر تقديرْ اوّلين ابزار و اهرمى كه امّت‌هاى پيشين براى مقابله با انبيا و اوليا و مبارزه با آنان بدان متوسّل مى‌شدند، تهمت زدن بود.

در مقطعى از تاريخ كه سوره‌ى (يس) به بيان آن مى‌پردازد، كفّار وقت، به رجْم و زخم زبان و تهمت و برچسبِ دروغين‌زدن توسّل جستند. اوّلين تهمت-/ كه در همه‌ى ادوار تاريخ هم مشابه آن را خطاب به اولياى الهى شنيده‌ايم-/ اين بود كه شما (پيامبران) شوم، بديُمن، اخلال‌گر، به هم زننده‌ى آرامش، مخالف شادى و آورنده‌ى اخبار بد هستيد.

شكنجه‌ى بدنى؛ دوّمين ابزار دشمن‌

دومين اهرمى كه كفّار بدان توسّل جستند، اين تهديد خطاب به پيامبران بود كه:

«وَ لَيَمَسَّنَّكُمْ مِنَّا عَذابٌ اليمٌ».

و شكنجه‌ى دردناكى از ما به شما خواهد رسيد.

يعنى اگر دست از عقايد و افكارتان برنداريد، شما را مورد شكنجه‌ى جسمى قرار مى‌دهيم.

تفسير ديگرى كه در خصوص اين آيه وجود دارد، اين است كه منظور از رجْم، همان سنگساركردن است و مقصود از «عذاب اليم» شكنجه‌ى فيزيكى ديگرى است كه در خصوص نوع آنْ مفسِّرين اختلاف كرده‌اند. برخى گفته‌اند: