«تو چرا به من اهانت كردى؟» و در مقابل اين شخص موضع‌گيرى مى‌كنم.

پيغبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد:

بِئْسَ الْقَوْمُ قَوْماً يَقْذِفُونَ الآمِرين بِالْمَعرُوفِ وَ النَّاهينَ عَنِ الْمُنْكَرْ. [1]

بدترين مردم آن‌هايى هستند كه به كسانى كه آنان را امر به معروف و نهى از منكر مى‌كنند، دشنام مى‌دهند.

پيغمبرى در ويترين!

اين نفى وحى نشان مى‌دهد كه از همان ابتداى تاريخ، عدّه‌اى با آنكه خدا را قبول داشته‌اند، مى‌خواستند به اصطلاح امروز «لائيك» زندگى كنند و قبول نمى‌كردند كه خدا براى زندگى آن‌ها دستور و برنامه‌اى داشته باشد. گاه ما حاضريم بزرگى را دوست داشته باشيم و به او احترام ظاهرى بگذاريم؛ ولى در مقام تسليم در برابر دستورات او كم مى‌آوريم و شانه خالى مى‌كنيم.

بسيارى از ما نسبت به امام رضا عليه السلام محبّت داريم. همه ساله به زيارت ايشان مى‌رويم و بسا كه نذوراتى هم داشته باشيم./ ب‌در ولادتش جشن مى‌گيريم و بر شهادتش مى‌گرييم./ ولى اگر امام هشتم عليه السلام بخواهد مطلبى را در باره‌ى قرآن يا در باره‌ى مسائل فلسفى و فلسفه‌ى احكام (دلايلِ آنچه كه به عنوان شريعت وارد شده است) بگويد، مى‌گوييم:

«اين‌ها روايات ضعيفى است!»

يكى از بزرگان مى‌گفت:

«بعضى از حرف‌هايى كه صدوق از كتاب علل‌الشّرايع جمع كرده است، حرف‌هاى ضعيفى است كه به درد نمى‌خورد!»

چطور انسان مى‌تواند اين اندازه به خود جرأت دهد؟ صدوق كه از خود حرفى نزده است. علل‌الشّرايع غالباً فرمايشات حضرت رضا عليه السلام است.