حال كسانى كه هزار هزار از بيم مرگ از خانه‌هاى خود بيرون رفتند، پس خدا به ايشان گفت: بميريد، و پس از آن زنده‌شان كرد. و خداوند نسبت به مردم بخشنده است،» و در آن زندگى به ايشان بخشيده تجسد پيدا كند، «وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَشْكُرُونَ‌- ولى بيشتر مردم سپاسگزارى نمى‌كنند،» از خدايشان كه نعمت حيات را به ايشان ارزانى داشته و خود مرگ نيز فضلى از خدا است.

[244] در صورتى كه بر ايشان واجب است كه: بخشنده زندگى را بشناسند، و سپس در تقديم كردن زندگى خود به او شتاب كنند، چرا كه از او است و به او بازمى‌گردند.

«وَ قاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ‌- و در راه خدا كارزار كنيد و بدانيد كه خدا شنوا و دانا است.» اصوات ظاهرى را مى‌شنود و از نيتهاى باطنى آگاه است، پس با كارزار خود كينه و ريايى نياميزيد، بلكه اين كار را محض براى خدا و در راه او انجام دهيد.

كارزار در راه خدا اين حقيقت را مجسم مى‌سازد كه خدا بخشنده زندگى است،/ 424 و آنچه از مؤمن پسنديده است اين است كه ايمان وى به اين حقيقت به اين درجه برسد تا درستى ايمان داشتن وى به خدا ثابت شود.

[245] و خدا به همان‌گونه كه بخشنده زندگى است، بخشنده همه نعمتهاى زندگى نيز هست، و به هر كس بخواهد فراخى زندگى مى‌بخشد، و بر هر كس بخواهد زندگى را تنگ مى‌كند، ولى اين كار به عبث صورت پذير نمى‌شود، بلكه به اندازه بخشندگى فرد در راه خدا است، و تجارت با خدا همان تجارتى است كه خدا در كتاب خود مردم را به آن خوانده و در اين جا چنين گفته است

«مَنْ ذَا الَّذِي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَيُضاعِفَهُ لَهُ أَضْعافاً كَثِيرَةً- كيست كه از روى نيكى به خداوند وام دهد تا خداوند آن را چند برابر كند؟»