راه حلهاى مناسب را در وقت مقتضى براى مقابله با دشواريها پيدا كند.

و اين در پيرامون پاسخ گفتن به پرسش آينده است

چرا اساسا مردمان را به قرآن حكيم دعوت مى‌كنيم؟

ولى دعوت كردن به قرآن چيزى است، و سود بردن از آن چيزى ديگر، و ما علاوه بر دعوت به قرآن، دعوت به تدبّر و انديشيدن در قرآن مى‌كنيم. براى چه؟ براى آنكه تدبر در قرآن راه مستقيم عمل كردن به آن است، و آن كس مى‌تواند به قرآن عمل كند كه در آيات كريم آن بينديشد و از محتواى آنها آگاه شود.

تدبر در قرآن فرصتى براى انسان فراهم مى‌آورد كه در اين فرصت محتواى قرآن حكيم را بفهمد، بدان جهت كه خداوند سبحانه و تعالى در كتاب كريم خود نورى به وديعت نهاده است كه بشر را به پروردگار بزرگش راهنمايى مى‌كند و به همين جهت به او ايمان مى‌آورد و سپس به عملى كردن مقررات و احكام شريعت و دين او برمى‌خيزد.

بنا بر اين تنها كارى كه آدمى بايد بكند، داشتن دل و جانى است كه بر قرآن گشوده و آماده فهميدن آن باشد، و اين كار از طريق تدبر در قرآن صورتپذير مى‌شود.

خداوند سبحانه و تعالى مى‌گويد

«قَدْ جاءَكُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَ كِتابٌ مُبِينٌ، يَهْدِي بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَهُ سُبُلَ السَّلامِ، وَ يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِهِ وَ يَهْدِيهِمْ إِلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ‌- از خدا روشنى و كتاب روشن و آشكارى به شما رسيد كه خدا به توسط آن هر كس را كه پيرو خرسندى او باشد به راههاى سالم و مايه سلامتى رهبرى مى‌كند، و ايشان را، به فرمان خود، از تاريكيها به روشنى بيرون مى‌آورد، و به راه راست هدايتشان مى‌كند».

قرآن خود نور است، و كار ما در برابر نور چيزى جز آن نيست كه چشمان خود را باز كنيم و امواج نور را بپذيريم و به وسيله اين نور روشنى همه چيزها را ببينيم.