[162] «خالِدِينَ فِيها لا يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذابُ وَ لا هُمْ يُنْظَرُونَ‌- جاودانه در آن مى‌مانند و شكنجه آنان سبك نمى‌شود و مهلتى به ايشان داده نخواهد شد.» هرگز به اينان اعتنايى نمى‌شود، بلكه به شديدترين صورت خوارى و اهانت مى‌بينند، و هرگز كسى به آنان نظر نمى‌كند،/ 299 بدان سبب كه دين را در دنيا براى دستيابى به مقام و رياست و جاه و جلال در ميان مردم تحريف كردند و خداوند با خوارى و ذلّت به آنان كيفر خواهد داد.

فرهنگ توحيدى‌

[163] بر مسلمان واجب است كه فرهنگ خود را از خدا يا آن كس كه مأمور از جانب خدا است كسب كند، و توحيد خالص همين است، و قرآن در اين جا سبب اين توحيد (فرهنگى) را بيان مى‌كند و مى‌گويد

«وَ إِلهُكُمْ إِلهٌ واحِدٌ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الرَّحْمنُ الرَّحِيمُ‌- و خداى شما خداى يگانه‌اى است كه جز او خدايى نيست، و او بخشنده مهربان است.» و چون خدا يگانه است، فرمانبردارى از او و پيروى از فرستاده‌اش واجب است، و ما حق آن نداريم كه براى خود كسانى را كه به‌گونه‌اى در اجتماع آبرويى پيدا كرده‌اند انتخاب كنيم و به پيروى از اوامر آنان بپردازيم، و براى آنكه قرآن اين انديشه را به خوبى در جان ما جايگزين سازد، ما را به فطرتمان متوجه مى‌سازد، و دستور مى‌دهد كه در آيات و نشانه‌هاى خدا در آسمان و زمين نگاه كنيم، و مخصوصا به يكى از آنها كه منعكس كننده رحمت گسترده پيوسته او است توجه داشته باشيم.

اين آيات ما را به آن مى‌خوانند كه تنها به خدا توجه كنيم، و شريكان و نمايندگان تراشيده شده براى او را به دور افكنيم، و اين دعوت با فطرت استوار آدمى در دوست داشتن كسانى كه در حق او نيكى كرده‌اند پيوستگى دارد، و آيا چه كس جز خدا اين هدف احسان و نيكى را كه در سراسر زندگى از آن برخوردار مى‌شويم‌