كرده است كه يكى از معانى امنيه تلاوت و خواندن است، همچون در اين بيت

در آغاز شب كتاب خدا را تلاوت مى‌كرد* و در پايان آن مرگش فرارسيد/ 183 و چون پاره‌اى از قرآن پاره ديگر آن را تفسير مى‌كند، سياق قرآنى آينده واضحترين بيان براى اين كلمه است. خداوند سبحانه و تعالى مى‌گويد

«وَ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَيَّاماً مَعْدُودَةً قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِنْدَ اللَّهِ عَهْداً فَلَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ‌- و گفتند: آتش جز چند روزى به ما نخواهد رسيد؛ بگو: آيا از خدا پيمانى گرفته‌ايد كه (بنا بر آن) خدا از آن پيمان تخلف نخواهد كرد، يا اين كه از قول خدا چيزى مى‌گوييد كه به آن علم نداريد؟

تفسير كتاب بدان‌گونه كه آرزو مى‌كنند، يا به تعبير ديگر: حمل كردن آيات كتاب بر آراء موافق با هواهاى نفسانى خودشان، و بر آنچه مربوط به مشروع نشان دادن فساد ايشان و فريب دادن خودشان است به اين كه عذاب به آنها نخواهد رسيد، از آن جهت كه فرزندان خدا و دوستان اويند، يا از آن جهت كه اولاد پيامبران مكرمند، يا چيزى شبيه به اين، و در واقع اين آشكارترين معنى أمنيّة است.

و از اين جا به بلاغت تعبير قرآنى در اين گفته خداوند متعال پى مى‌بريم كه گفت «لا يَعْلَمُونَ الْكِتابَ إِلَّا أَمانِيَّ» و تو گويى تنها امانى كتاب را مى‌دانند، يا بدين گونه بر حسب آرزوهاى خود آن را تفسير مى‌كنند. و در اين معنى آيات ديگرى نيز در قرآن آمده است، همچون

«وَ قالُوا لَنْ يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ كانَ هُوداً أَوْ نَصارى‌ تِلْكَ أَمانِيُّهُمْ» (111/ البقرة).

«لَيْسَ بِأَمانِيِّكُمْ وَ لا أَمانِيِّ أَهْلِ الْكِتابِ مَنْ يَعْمَلْ سُوءاً يُجْزَ بِهِ» (123/ النساء).

و آن امانى كه آنان به وسيله آنها خود را فريب مى‌دهند، همان است كه سياق قرآنى در آيات آينده آنها را برملا مى‌سازد.