فراوان بخوريد و برخوردار شويد.» و براى آنكه خدا استقرار در شهر را براى شما تضمين كند، لازم است كه فرمان او را ببريد و تضرّع كنيد و رفتار نيكو داشته باشيد.

«وَ ادْخُلُوا الْبابَ سُجَّداً- و از دروازه سجده‌كنان (براى خدا) وارد شهر شويد.» «وَ قُولُوا حِطَّةٌ- و بگوييد كه خدايا از گناهان ما درگذر.» يعنى به خدا توبه كنيد تا، «نَغْفِرْ لَكُمْ خَطاياكُمْ وَ سَنَزِيدُ الْمُحْسِنِينَ‌- تا گناهان شما را بيامرزيم، و ما به نيكوكاران فزونتر مى‌بخشيم.» [59] ولى، چنان مى‌نمايد كه آنان به دستورهاى خدا عمل نكردند، و به تكبّر و زياده‌روى پرداختند و مى‌گفتند «حنطة» (- گندم) براى ما بهتر از «حطّة» (- گناه ما را ببخش) است.

«فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُوا قَوْلًا غَيْرَ الَّذِي قِيلَ لَهُمْ فَأَنْزَلْنا عَلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا رِجْزاً مِنَ السَّماءِ بِما كانُوا يَفْسُقُونَ‌- پس كسانى كه ستمگر شدند، گفتارى را كه به ايشان گفته بوديم ديگر كردند، و ما بدان سبب كه فاسق شدند و فرمان نبردند، عذابى آسمانى بر آنان فرود آورديم.»/ 157 كه اين تجسّم يافته به صورت كاهش در ثمرات بوده و پيدا شدن اختلاف در تقسيم درآمدهاى شهرى، كه قرآن در آيه بعد به آن اشاره مى‌كند. و سبب اين عذاب فسق ورزيدن و دور شدن ايشان از فرمانها و آموزشهاى خدا بود.

[60] نعمت مستقر شدن در شهرى كه خدا به ايشان عنايت كرد، چنين بود، ولى آنان نسبت به آن كفران كردند. درباره نعمت آب كه براى آبادانى ناگزيرى است و خدا آن را بهره ايشان ساخت، قرآن چنين مى‌فرمايد

«وَ إِذِ اسْتَسْقى‌ مُوسى‌ لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصاكَ الْحَجَرَ فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتا عَشْرَةَ عَيْناً قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُناسٍ مَشْرَبَهُمْ‌- و در آن هنگام كه موسى براى قوم خود طلب آب كرد، گفتيم: عصاى خود را بر سنگ زن، پس از