فكرى جهان تشيع محسوب مىشدند و حوزه درسىشان برترين محفل علمى جهان اسلام
بود با اين همه از مظاهر كبر و غرور دورى مىكرد، در خانهاش به روى همه
باز بود، همه مىتوانستند شخصاً با آقا ملاقات نموده و مسئله خود را با
ايشان در ميان بگذارند. از دالان باريك خانهاش كه عبور مىكردى اتاقى
روبرويت مىديدى كه آقا خود نشسته و بدون مشكل و معطلى با ايشان ملاقات
مىنمودى. با ضعفاء و بيپارگان كه به حضورش مىرسيدند به همان نحو برخورد
مىكرد كه با ديگران، و نحوه ملاقات تفاوت نمىكرد.
آيت الله فقيد در پيروى از فرمان امير مؤمنان كه فرمود: { «لِكُلِّ داخِلِ دَهْشَهءٌ فَابْدَؤا بِالسَّلام»[1]. }
هميشه ابتدا به سلام مىنمود، هر وقت وارد مجلسى مىشد با صداى بلند به حاضرين سلام مىنمود.
از مظاهر ديگر فروتنى ايشان اين بود كه در جلوى پاى واردين بلند مىشدند يكى از آقايان مىگفتند:
ما 25 نفر بوديم كه از كاظمين به نجف براى زيارت رفتيم پس از زيارت به
ديدار آيت الله فقيد رفته و من آخرين نفرى بودم كه وارد اتاق شدم، ديدم
ايشان جلو پاى اولين نفر بلند شد و تا زمانى كه من بر زمين ننشستم آقا هم
ننشست.
تجليل از دانشمندان
ايشان به علم و دانش عشق مىورزيدند، از كودكى و نوجوانى با علم