جان شنوده و عفو و بخشش و سماحت و بزرگوارى در رفتار وى كاملاً مشهود بود.
در طول زندگانى خويش با بدخواهان وحسودان و مخالفان زيادى مواجه شده، و با
وجود اين كه آنان بر عليه ايشان سخن گفتند و حركاتى انجام دادند، اما آيت
الله فقيد با آنان با بزرگوارى و متانت رفتار نموده و از سر تقصيرات و
اشتباهات آنان در مىگذشت و حتى وقتى كه با آنان مواجه مىشد، بذل توجهى
نيز به حال آنان مىنمود.
بهره ورى از وقت
امير المؤمنان فرموده: «إِذا أَمْكَنَكَ الفُرْصَهءُ فَانْتَهِزْهَا فَإِنَّ إضَاعَهءَ الفُرْصَهءِ غُصَّهءٌ»[1]
آيت الله فقيد به اين دستور حضرت كاملاً عمل كرده و از فرصتها و ساعات
زندگى خود استفاده و از كمترين اوقات، بيشترين بهرهها را مىبرد.
ايشان اوقات شبانه روز خود را به تدريس، مطالعه، عبادت و تهجد، قرائت قرآن،
جواب استفئانات، ملاقات با مردم، تأليف، نماز جماعت و زيارات مىگذرانيد.
جناب آقاى شيخ ابراهيم نصيراوى مىگويد:
ايشان تا نيمههاى شب بيدار مانده و مشغول مطالعه بودند، سپس كمى خوابيده و
پس از آن (يك ساعت و نيم) به اذان صبح بيدار شده و به تهجّد