1328 ق (در اوج جريانات مشروطه) به علت عدم موافقت با مشروطهء مشروعه، به
نجف مهاجرت كرد و در آن جا مورد اعتماد مرحوم آيت الله العظمى سيد محمد
كاظم يزدى (صاحب عروهء)
قرار گرفت و از اطرافيان ايشان به شمار آمده و توزيع پول نان حوزهء نجف بر عهدهاش نهاده شد.
در سال 1346 ق به ايران بازگشته و در مشهد سكونت گزيد و در مسجد جامع گوهر
شاد به اقامه جماعت پرداخت. او دو يا سه بار نيز منصب غبارروبى و تنظيف
ضريح مبارك را بر عهده گرفته و سرانجام به سن هشتاد و شش سالگى در نجف در
سفر زيارت مرقد امير المؤمنين (عليه السلام) در 18 شعبان 1371 ق بدرود حيات
گفت و پس از تشييع با شكوه و نماز مرحوم علامه شيخ آقا بزرگ تهرانى بر
پيكرش، در ايوان مقبرهء شيخ الشريعه اصفهانى به خاك سپرده شد.
از آثارش تقريرات درس اصول استادش مرحوم شريبانى (كه بر آن تقريظ استاد ديده مىشود) را مىتوان نام برد.[1]
تحصيلات
آيت الله فقيد در دامان پاك و پدر و مادرش دوران كودكى را پشت سر نهاد و پس
از آموختن قرآن و خواندن و نوشتن،در 13 سالگى (سال 1330 ق) همراه برادر
بزرگ خويش مرحوم سيد عبدالله خويى[2] و ديگر افراد خانواده