زعيم حوزهء علميه و مرجع عظيم شيعيان، پرورش دهندهء انديشمندان، حضرت آيت
الله العظمى حاج سيد ابوالقاسم موسوى خوئى، قلم زنيم و به ترسيم گوشههائى
از زندگانى سراسر جوش و خروش اين فقيه فرزانه بپردازيم و اندكى از آگاهى و
تعهد و احساس مسئوليت وى را بازگو نماييم.
ولادت
مرحوم آيت الله العظمى خويى در يكى از بهترين و مباركترين شبهاى سال،شب در پانزدهم ماه رجب سال 1317 ق[1] در خانواده علم و دانش و تقوا در شهرستان خوى ديده به جهان گشود[2].
پدر
والدش مرحوم آيت الله علامه حاج سيد على اكبر، فرزند سيد هاشم خويى يكى از
شخصيتهاى برجسته خوى بود و مردم به او به ديده اكرام و اعظام مىنگريستند.
وى در 28 صفر 1285 ق در خوى به دنيا آمد. در سال 1307 ق براى فراگيرى دانش
دينى به عتبات عاليات رفت و اساتيد بزرگ سامراء و نجف از جمله علامه فاضل
شربيانى (م 1322 ق) و علامه شيخ محمد حسن مامقانى (م1323ق) از اساتيد آن
مرحوم بودهاند. او در سال 1315 ق به شهر خويش بازگشت و رياست دينى شهر را
برعهده گرفت و سال
[1] . در آثار الحجهء، ج2، ص27، سال تولّد معظّم له 1312 ق دانسته شده كه اشتباه است.