شناخت شیعیان و بخشش از علم الهی به آنان

می‌گویند امام صادق علیه‌السلام فرمود: گروهی از مردم بر پدرم وارد شدند و پرسیدند: «حق امام چیست؟» پدرم فرمود: «حقش بزرگ است! وقتی که بر او وارد شدید، باید او را بزرگ بدارید و احترام کنید، و به آنچه می‌آورد، ایمان بیاورید.
و بر اوست که شما را هدایت کند و در او خصلتی است که هر وقت به خدمتش رسیدید از جلال و شکوهی که دارد، هیچ کس نمی‌تواند با چشم پر به او نگاه کند، چون رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم این گونه بود و باید امام هم این گونه باشد.» آنان پرسیدند: «آیا امام، شیعیانش را می‌شناسد؟!» فرمود: «آری، همان وقت که می‌بیند.»
پرسیدند: «آیا ما شیعه‌ی شما هستیم؟» فرمود: «آری! همه‌ی شما شیعه ی ما هستید.»
گفتند: «دلیل شما چیست؟» فرمود: «نشانه‌اش این است که می‌توانم نامهای خودتان، پدرانتان و قبیله‌هایتان را بگویم.» گفتند: «پس ما را مطلع ساز.» امام باقر علیه‌السلام نیز نامهای خودشان، پدرانشان و قبیله‌هایشان را گفت و همه تصدیق کردند.
سپس فرمود: «از آنچه قصد دارید سؤال کنید! من پاسخ می‌دهم و آن فرمایش خداوند متعال است که می‌فرماید: «کشجرة طیبة اصلها ثابت و فرعها فی السماء» [1] .
ما آن شجره‌ای هستیم که اصل و ریشه‌اش استوار و شاخه‌هایش در آسمان است. و از علم خود هر چه بخواهیم به شیعیانمان می‌بخشیم. سپس فرمود: «آیا این مقدار شما را قانع نمود؟» گفتند: «کمتر از این هم ما را قانع می‌کرد و کافی بود.» [2] .