زرارة بن امین

از قبیله‌ی «شیبان» بود. اهل کوفه بود.
محضر امام باقر و امام صادق و امام کاظم را ادراک کرده بود. امام ابوعبدالله جعفر بن محمد علیهماالسلام این زراره و ابوبصیر و محمد بن مسلم و یزید ابن معاویه را «حفاظ الدین» می‌نامد.
می‌فرماید که این جمع احادیث پدرم را زنده می‌داشتند و بر اسرار ما امانت می‌ورزیدند. ابناء ابی علی حلال الله و حرامه و هم السابقون البنا فی الدنیا و السابقون البنا فی الاخره. آن چنان که در دنیا به سوی ما سبقت جستند در آخرت نیز به سوی ما سبقت خواهند جست.
و فرمود که این قوم از همه مردم برای ما محبوب‌ترند. و زراره از «اعلام اربعه» شمرده شده است. زراره مردی سفید چهره و خوش هیکل و خوش مشرب بود. مردی دانشمند بود. در صنعت جدل و قوانین استدلال استاد بود. در عصر کسی نمی‌توانست با وی احتجاج کند. علمای کلام از طایفه‌ی امامیه عموما از معلومات کلامی وی استفاضه کردند. گر چه کثرت عبادت و اذکار به وی مجال نمی‌داد در رشته‌ی «تکلم» به مطالعات بیشتری بپردازد ولی معهذا در این رشته بی‌نظیر بود. و در سال صد و پنجاهم هجری بدرود زندگی گفت. وی به هنگام مرگ هفتاد سال داشت.